zondag 27 december 2015

Kaartjes sturen...

Kerst is weer voorbij. De boom staat er nog, evenals de kerststal en de ster hangt nog voor het raam.
De kaarten met goede wensen komen nog steeds binnen. Goede wensen voor de feestdagen, maar ook goede wensen voor het nieuwe jaar. Sommigen schrijven er een persoonlijk bericht bij, anderen zetten alleen hun naam op de kaart. Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik vind al die post altijd erg leuk. Ik heb niet zoveel met digitale groeten via mail, hoewel een leuke digitale kaart op Facebook met mijn 600 vrienden wel nuttig kan zijn. Nee, mijn directe vrienden en mijn familieleden wil ik toch wel graag een persoonlijke kaart met de post sturen. Meestal zet ik er een slogan in, soms een gedichtje. Ik gebruik de kerstdagen om even na te denken wie mijn naasten zijn en wie ik graag het beste toewens. Elk jaar zijn daar wel mensen bij, die misschien niet op een kerstkaart zitten te wachten, Mensen die iemand hebben verloren, of die het op een andere manier heel moeilijk hebben gehad. Dan schrijf ik wel eens wat andere woorden dan "gelukkig nieuwjaar". Ik wens ze dan toe dat ze deze dagen omringt mogen zijn door mensen die om hun geven, en ik dat ze door hun warmte en liefde deze dagen door mogen komen..In 1993 was het voor ons ook een hele bijzondere periode rond kerst. Anouk kwam op kerstavond thuis, nadat ze vanaf haar geboorte op 3 oktober alleen maar in ziekenhuizen had gelegen. Ik heb toen haar kleinste knuffeltjes in onze kerstboom gehangen, en daarna deed ik dat elk jaar. Ze sliep kerstavond voor het eerst in haar eigen wiegje, en was ons "kerstkindje". Voor ons zal eerste kerstdag daarom altijd een dag zijn, met een randje, zowel een liefdevol randje alseen randje vol weemoed. Want op oudejaarsavond ging ze terug naar het ziekenhuis om daarna niet meer terug te keren naar huis.
Ik heb het dit jaar zo druk gehad, dat ik pas gisteren mijn kaarten op de bus heb gedaan. Ik had ze wel voor de kerst gekocht, maar het afscheid van het werk, het nalopen van de teksten op de nieuwe website en het bijwerken van de administratie, stonden ook op de agenda voor de kerstdagen. Na de boodschappen, het koken en de huishoudelijke taken, bleef er niet veel tijd over voor het schrijven van kaarten. Ondertussen heb ik wel vast de buren verrast met een vilten kerstbal voor in de boom. Ik vond ze op de website van Forever met leuke cadeaukaartjes erbij.
Op tweede kerstdag, 's morgens, heb ik uiteindelijk mijn kaartjes geschreven. Dat viel nog niet mee, omdat niet iedereen even trouw blijkt te zijn, in het doorgeven van adreswijzigingen. Voordeel is wel, dat ik mijn adreslijst nu weer helemaal up to date heb. Ik weet weer waar iedereen woont, ik ken zelfs de namen weer van alle baby'tjes die geboren zijn in het afgelopen jaar, want de geboortekaartjes van Ruben, Sara, Yonne en Hannah heb ik bewaard en ik kan ze allemaal weer bij naam noemen! Al die baby'tjes, al die kindjes, die net als onze Anouk in 1993, een naam gekregen hebben en deze naam
verder meedragen in hun verdere leven. Ook voor hen zijn onze kerst- en nieuwjaarswensen bedoeld. Zij zijn onze toekomst. Daarom voor iedereen, ook vanaf deze plaats: Maak van 2016 jouw jaar, maak je dromen waar!!!!

zondag 20 december 2015

Vitaal Ouder Worden

Mijn schoonmoeder is op bezoek. Ze is 92 jaar. Vanmorgen stapte ze haar eigen woning uit en stapte in de taxi die haar bij ons bracht. Zo stond ze vanochtend met de rollater voor de deur.
In haar tas een cake voor bij de thee. Hoewel ze minder goed hoort lukt het gesprek vrij goed. Vooral omdat de kamer niet vol is, en we met z'n tweeën zijn. Hoe doe je dat ma? vraag ik haar. Hoe blijft je zo vitaal? De laatste jaren ben ik meer en meer met dat thema bezig geweest. Hoe kan ik vitaal oud worden? Hoe kan ik voorkomen dat ik op mijn 70ste al uitgerangeerd ben, Hoe kan ik tot mijn 80 ste, minstens, in het huis blijven wonen waar we nu wonen.
We hebben de afgelopen jaren er veel aan gedaan om ons huis te renoveren. In 2012 begon het met een nieuwe badkamer; het kleine bad eruit en een royale inloopdouche er voor in de plaats. Onze slaapkamer beneden weer netjes. En daarna kwam de keuken. Ik zag bij mijn schoonmoeder hoe lastig het voor haar is dat de koelkast op de grond staat. Alles wat ze in haar koelkast zet, wordt op het voorste randje gezet, anders kan ze er niet bij. Een poging om hem hoger te zetten mislukte. Ze is het zo gewend en met een stok met een haak eraan, kan ze alles wel naar toe zich toehalen.... Toen wij onze nieuwe keuken gingen uitzoeken deze zomer, was het eerste wat ik wenste een koelkast op hoogte. alle kastjes zijn vervangen door laden. zodat we er tot in lengte van dagen plezier kunnen hebben. We kunnen een hoop leren als we naar ouderen kijken.
Maar vitaliteit gaat verder dan het lichaam. Hoewel het knap is dat mijn schoonmoeder op haar hoge leeftijd nog haar potje kookt en haar eigen zaakjes regelt, heeft vitaliteit ook te maken met de kracht van onze geest. In haar geval waren lezen en puzzelen de sportieve activiteiten voor het brein. Vanaf het begin dat ik in de familie kwam, worden er spelletjes gespeeld. Rummycub en scrabble zijn daarbij favoriet. Natuurlijk kijkt ze ook t.v. maar internet heeft ze niet en ook geen mobieltje. Reizen deed ze altijd met de trein en dan liep ze naar het station. Een eenvoudig en regelmatig leven. Zou dat het geheim zijn?
Of is het geheim dat ze al heel haar leven groenten uit de eigen tuin eet? Mijn schoonvader was altijd in de tuin te vinden en mijn partner heeft die gewoonte over genomen. Ook wij verbouwen onze eigen groenten. We plukken onze eigen bessen en maken onze eigen appelmoes. Zo weten we in elk geval dat een deel van het voedsel wat we eten onbespoten is.

Hoe zit het ma, gaan we nog een spelletje scrabble spelen? Daar is ze zeker voor te vinden. Ik moet het wel even opnieuw uitleggen. Hoe ging het ook alweer. De dubbele woord- en letterwaarden komen weer terug in het geheugen. In het begin moet ik haar helpen om de juiste woorden te leggen en de punten goed te tellen. En dan komt ze ineens met de genadeslag! 54 punten in één keer. Ook de rest van het spel behoudt ze haar voorsprong. Tot ze moe is, honger heeft en precies op tijd haar broodje wil eten. Nu ligt ze lekker warm in een ligstoel bij de speksteenkachel met haar benen omhoog. en een plaid over haar benen. Straks, als ik klaar ben met mijn blog, spelen we verder en wil ze nog graag een stukje lopen. Want, zo vertelt ze,  ik heb geen zitgat. En daarmee onthult ze waarschijnlijk het ware geheim van haar vitaliteit. Niet op je gat blijven zitten, maar altijd in beweging blijven. We eten vandaag lekkere opgebakken aardappels en prei uit de moestuin. Ze verheugt zich er nu al op, en speciaal voor haar zorg ik ook voor een schaaltje jus en een toetje. Want een beetje vet een beetje suiker kan geen kwaad is haar motto.

zondag 13 december 2015

Driekeer mezelf ontslagen..

Het is alweer een aantal maanden geleden dat Peter de Kuster mij vroeg of ik een bijdrage wilde leveren aan zijn boek, of liever gezegd zijn "reisgids". Het boek gaat over het "creatieve"menstype en toen ik een stukje erin las, herkende ik mezelf er helemaal in. Bovendien werd ik enorm getriggerd om opnieuw te gaan schrijven. Schrijven is altijd al een passie geweest, maar op de één of andere manier was de inspiratie wat opgedroogd en was ik vergeten hoe goed het me doet als ik kan schrijven!!! Na contact met Peter ben ik in de flow gekomen en ik heb mijn "reis" beschreven. Mijn reis door het leven waar het om werk en passie gaat. Wat me in dat verhaal vooral opvalt is, dat ik meerdere keren vrijwillig een vaste baan heb opgezegd of afgezegd. Dat moet je in deze tijd eens proberen... Dat ik er nooit spijt van heb gehad, zegt iets over de kern van mijn beslising: die kwam echt voort uit een diepe overtuiging dat die baan op dat moment niet in mijn leven paste.
De eerste keer dat ik een vaste baan kreeg, was in 1980. Het was ook mijn eerste sollicitatie en ik werd gelijk aangenomen op de arbeidstherapie van een psychiatrisch ziekenhuis. Een paar jaar later was de uitdaging weg en ging ik creatieve therapie studeren. Omdat ik in mijn werk geen ruimte kreeg om een HBO stage te doen, heb ik toen mijn baan in 1985 opgezegd om weer student te worden. De tweede keer dat ik vrijwillig ontslag nam, was toen ik als creatief therapeute drama op een PAAZ werkte. Ook hier was het mijn eerste sollicitatie, werd ik, in 1990 direct aangenomen. Dit keer was het niet het gebrek aan uitdaging maar het gebrek aan erkenning en waardering waardoor het niet meer stroomde. En er waren kinderen in ons leven gekomen. Ik nam na 7 jaar ontslag in begon mijn eigen praktijk. Daarna heb ik niet meer in loondienst gewerkt. Toch zit ik opnieuw in de verandering. Toen ik mijn eigen praktijk startte dacht ik werkelijk dat niemand mij meer kon tegenhouden. Toen ik toch tegenwerking ervaarde, door nieuwe regels en wetten in zorgverzekeraarsland, werd ik min of meer gedwongen te gaan werken op een andere plaats en onder andere condities. In het begin genoot ik, later voelde ik steeds meer en meer dat ik voluit vanuit mijn passie aan het werk was. En, hoewel je nu niet kunt spreken van ontslag,aangezien ik als ZZP-er met een VAR aan het werk ben, voelt het wel alsof ik opnieuw ontslag neem. Of ben ik het, die de zorgverzekeraar ontslaat? Als ik er goed over nadenk, maar ook niet al te lang, dan voel me eigenlijk wel machtig. Ik stap uit de wereld van diagnoses en behandelprocollen. Van verplichte modulen en evident based methodieken. Ik heb straks meer vrijheid als ik vanuit de aanvullende verzekering samen met mijn cliënten kan zoeken naar de weg die past bij hun reis. Niet een reis die door een reisbureau tevoren is vastgesteld, en waar vaststaat welke excursies er gedaan worden en welke musea moeten worden bezocht. Maar een reis over paden en wegen die niet altjd op een kaart zijn aangegeven, die we onverwacht tegenkomen, en volgen tot we opnieuw voor een keuze staan. Als ik denk aan een "held", dan denk ik altijd aan mensen die moedig zijn. Bij het schrijven van mijn hoofdstuk in de "Reis van de heldin" kon ik die moed niet echt herkennen in mezelf. Tot dit moment: Ik denk dat ik zeker moed nodig had en heb gevonden om tot driekeer toe het roer helemaal om te gooien zonder tevoren te weten, hoe mijn reis verder gaat.
Dat is nou AVONTUUR!!
Volgende week komt de hardcover versie van de reisgids van december uit en kan iedereen het hele verhaal lezen. Ik wens jullie veel leesplezier!

zondag 6 december 2015

Tel uit je winst en keer uit aan jezelf.


 

Als jullie deze blog lezen is december al begonnen en is Sinterklaas alweer onderweg terug naar huis. Sommigen zeggen dat hij op 6 december eerst nog België aandoet.
Even een vraag: wie van jullie heeft zichzelf iets gegeven? Wanneer je nl. jezelf iets cadeau doet, en dit ook echt ontvangt, wil dat zeggen dat je jezelf ook werkelijk iets gunt. Je vindt jezelf voldoende waard om iets te krijgen. Is dat egoïsme? Nee zeker niet! Ik zal je uitleggen waarom niet. Op het moment dat je al een tijdje verlangt naar iets, en het is dan ineens binnen handbereik, dan gebeurt er iets in je hoofd en je hart. Het maakt een sprongetje. Je voelt dat je geluksgevoel wordt versterkt, en dat is precies wat je nodig hebt. Natuurlijk is het ook fijn om oprecht iets te ontvangen van een ander. Maar als je iets ontvangt van jezelf geeft dat je tegelijkertijd een gevoel van onafhankelijkheid. Dat jouw eigen geluk niet enkel afhankelijk is van anderen, maar dat je er ook zelf verantwoordelijkheid voor kunt nemen. Zo kun je jezelf ook iets geven dat niet materieel is: Bijvoorbeeld een KANS!
Geef jij jezelf een KANS? En doe je dat elke dag opnieuw? Stel je voor dat je opstaat en tegen jezelf zegt: Ik geef mezelf vandaag een nieuwe kans om gelukkig te zijn. En stel dat je dat elke dag doet. Wat zou er gebeuren? Probeer het maar eens. Ik wens jullie heel veel succes met het GEVEN en ONTVANGEN in december.