zondag 31 januari 2016

Heldin uit mijn jeugd

Morgen ga ik weer op bezoek bij mijn moeder. Ze is inmiddels al over de 80, maar woont zelfstandig. Tot nu toe kwam ik er alleen wanneer het zo uitkwam. Onderweg naar een cursus of bijscholing dacht ik dan vaak: even pauzeren onderweg. Even een kop thee halen.
Mijn zussen doen dat anders. Die komen met een bepaalde regelmaat bij mijn moeder langs. Terwijl zij ook een druk leven hebben. Mijn zus woont iets dichterbij dan ik, dat is zo. En heeft ook niet zorg voor kinderen. Datzelfde geldt ook voor mijn jongste zus. Die woont dichterbij, geen dagelijkse zorg voor...
Ik realiseerde mij dat ik, nu ik geheel vanuit huis werk, ook meer tijd heb gekregen. En dat ik dus geen enkel excuus meer heb om niet vaker naar mijn moeder te gaan.
Ze verdient het ook. En ik zal jullie vertellen waarom! Mijn moeder heeft nadat ze met mijn vader trouwde nooit meer betaald werk gehad. Mijn vader vond dat niet nodig. Hij zag liever dat ze thuis bleef bij ons. En stiekem ben ik hem daar wel dankbaar voor. Daardoor kon ze er altijd voor ons zijn. Maar ook mijn moeder had niet genoeg aan het moederschap alleen. Ook zij wilde zich ontwikkelen en carrière maken. Dat deed ze in het vrijwilligerswerk. Daarmee liet ze zien dat je ook in niet betaalde arbeid je talenten kan ontplooien en je roeping kan volgen.
Zij volgde cursussen, ook in persoonlijke ontwikkeling, en combineerde dat met de zorg voor haar gezin. Zo deed ze werk in de parochie, en met name de zorg voor en het bezoek van zieken en gehandicapten. Die taak vatte zij heel serieus op; zij volgde daar toerustingscursussen voor. Zo kwam ze via via ook op de cursus psychosynthese terecht. Door haar is mijn interesse in psychosynthese gewekt. We hebben hele gesprekken gevoerd over spiritualiteit, en hoewel ze trouw bleef aan de kerk, zag ze deze ook wel leeglopen en werd ze zelf ook nieuwsgierig naar andere denkwijzen en visies.
Wat ik ook van haar leerde was dat je andere geloven en religies beter kunt respecteren dan veroordelen, want.. alle mensen zijn immers ook niet gelijk. Toen ik dus met een niet katholieke jongen thuis kwam en ook later mij niet meer verbond aan een kerk, accepteerde ze dat uiteindelijk. In ons dorp richtte zij 40 jaar geleden de plaatselijke afdeling van de Zonnebloem op.  Ze dacht daarover na en besloot daarvoor om alle 7 kerkgenootschappen in het dorp te vragen om één afgevaardigde te sturen voor het bestuur en 1 bezoekdame. Hierdoor kon ze laten zien dat deze vereniging er voor iedereen was, voor alle gezindten. En natuurlijk ook voor de niet-kerkelijken. De zieken en bejaarden kregen onder haar bezielende leiding altijd bezoek van iemand van hun eigen kerk, en daarmee werd er al snel een lijntje van vertrouwen gelegd. Niet beginnen vanuit weerstand, maar vanuit vertrouwen was haar motto. en deze vereniging floreert nog steeds.Ik vind het heel terecht dat mijn moeder van de commissaris van de koningin een lintje kreeg. voor haar werk voor de Zonnebloem en voor haar verdiensten voor de parochie. Inmiddels was ze ook regionaal en landelijk tot het bestuurskader doorgebroken, en wij zagen dit thuis als een promotie die onze moeder maakte.!  Een burn-out heeft ze nooit gekend, Een arbeidsconflict ook niet. Ze deed haar ding, en toen ze voor mijn vader moest zorgen of voor haar eigen moeder, waren daar altijd anderen die het werk overnamen. Wat ze gaf, kwam terug!! Ze heeft met passie en plezier kunnen werken, en was voor ons een geweldig voorbeeld. Nu ze zelf ouder wordt, en op alle fronten het leven moeilijker en stiller wordt, kan en wil ik dit niet negeren. Ik ga vanaf NU elke week een keer bij haar eten, en doe wat mijn zussen al langer doen: verantwoordelijkheid nemen en haar aandacht geven. Want heldinnen zijn er niet om vergeten te worden.