zaterdag 3 februari 2018

Praat jij over anderen?

Praten over anderen...we doen het allemaal wel eens, en daar is niets mis mee. De hele dag wordt er over mensen gesproken, ook als ze zelf niet bij zijn, en ook zonder dat ze het zelf weten.

Maar er is natuurlijk een verschil met "kwaad spreken" over een ander en "het gedrag van een ander" bespreken. Dat is iets waar ik toch meestal wel op let.

Soms heb ik gewoon behoefte aan ruggespraak. Bijvoorbeeld wanneer mijn onderbuik gevoel zegt dat er iets niet klopt, of iets niet zuiver is. 
Ik heb geleerd in die gevallen navraag te doen, en ja dan ga je toch in gesprek met iemand anders, die erbij betrokken is. Wat is er gebeurd? Hoe heeft het kunnen gebeuren? Hoe ziet iemand anders de situatie? Soms leg ik een mening ergens neer, bijvoorbeeld bij mijn eigen coach en kijk ik of die het daarmee eens is, of dat die me terugfluit en zegt: "Dat is een aanname".
Zo blijf ik scherp. Soms kan ik daarna mijn "mening" nuanceren. Soms wordt mijn intuïtie bevestigd. 

Ik ben blij als dat kan, en als dit als niet als "kwaadsprekerij" wordt gezien. "Achter iemands rug om praten", heeft daarom ook een andere betekenis als "praten over iemand". Praten over een ander kan juist voorkomen dat iets van kwaad tot erger wordt. Want wanneer je iemand's gedrag niet begrijpt, zegt dat ook vaak iets over jezelf.

Veiligheid is het sleutelwoord. Mensen die mij niet zelf durven zeggen wat ze voelen, die zich bedreigd voelen of blokkeren, die kan ik niet helpen. In de vele jaren dat ik anderen help, komt dat af en toe voor. Lastig is dat voor mij omdat ik juist de intentie heb, anderen te laten groeien. 

Als iemand open is in de communicatie, ook al krijg ik misschien niet alleen leuke dingen te horen, dan kan ik er toch beter tegen, dan wanneer mensen mij gaan ontlopen, wegblijven, 180 graden de andere kant opdraaien. Dan kan ik niet coachen.
 Mijn quote is daarom:  "Een gesloten boek kan een open boek niet "lezen", (en een open boek weet niet wat een gesloten boek te zeggen heeft.) 
 
 
 
 

donderdag 25 januari 2018

Magie

Bijzndere data hier. 6 en 7 en 14 januari 2018.

Dan is het Driekoningen! Traditiegetrouw ruimen we de kerstboom pas op na Driekoningen, dus hij staat er nog...
Vroeger, bij ons thuis, bakten we op Driekoningen een taart en verstopten er een boon in. Bij het aansnijden van de taart had er één iemand geluk! Degene die de boon vond in zijn taart was de hele dag koning en mocht dan o.a. kiezen wat hij/zij wilde eten.
Die koek van toen is op. Maar de boom staat er nog en vanavond sluit ik een periode van kersttradities af.
Vandaag, overdag ga ik eerst helpen bij Guido en Ingeborg die gisteren zijn verhuisd naar Roden en daar morgen ook willen gaan slapen. Op de zevende dag van het nieuwe jaar..Weet je dat 2018 betekent: God zegene dit huis?  Wat een mooie gedachte. Want 7 januari is ook bijzonder voor mij.
De dag dat ik wist dat ik zwanger was van hem, exact 26 jaar geleden, was op 7 januari 12.00.
Op diezelfde dag morgen is het ook exact 26 jaar geleden dat mijn vader, Henk Norp, overleed ook op 7 januari.
Een uur erna, op dezelfde dag...
Het is dus dit weekend 25 jaar + 9 maanden dat mijn zoon en ik verbonden zijn en het lijntje wordt symbolisch weer verbroken, door hem "los" te laten op de sterfdag van zijn opa, die hij overigens nooit heeft leren kennen.
Ik blijf me verwonderen over dit soot magie. Bij mij vallen data heel vaak samen en dat geeft ze een diepere betekenis. Vooral omdat het niet 'gepland' is...Het vertelt mij dat mijn vader nog steeds deel uitmaakt van ons leven en het leven van zijn eerste en enige kleinzoon die hij bij leven nooit heeft gekend.
Een bijzonder weekend dus.



En daarna de magie van 14 januari. Een week later.

14 januari
Leven in de MAGIE!
Al bijna 25 jaar hebben we deze ballon in huis.
Tegenwoordig hangt hij aan de spiegel in onze slaapkamer.
Vaak valt hij niet eens meer op. Vanmorgen wel!
We beseften het allebei tegelijk: Het is vandaag de sterfdag van *Anouk!! ('94)
In oktober 1993 is deze ballon gekocht in het AMC in Amsterdam. Anouk werd 11 weken te vroeg geboren.
Eenmaal, kort voor haar vertrek naar het streekziekenhuis in Hardenberg, heb ik de ballon nog een keer opgeblazen, met mijn eigen adem.
Daarna nooit meer. Mijn adem zit er dus in gevangen. En hij is nog steeds VOL!
Voor ons is dit MAGISCH! Anouk liet ook vanmorgen weer zien dat ze er nog steeds is.
Met koude rillingen over mijn lijf besef hoe mooi haar taak is geweest:
Liefde brengen op aarde, in ons leven, in ons gezin.