maandag 16 oktober 2017

Rouwen om kinderen

Ik hoorde vandaag over wereld-engeltjes dag. Met dezelfde strekking als wereld lichtjes dag. Nu weet ik niet beter of er wordt al jaren lang op de tweede zondag van december wereld lichtjes-dag gehouden. De oorsprong ligt bij het Amerikaanse "World Wide Candlelighting" waarbij er 's avonds om 19.00 uur lichtjes voor het raam gebrand worden ter herinnering aan overleden kinderen. Omdat er een tijdsverschil is wereldwijd,branden die lichtjes dus over de hele wereld 24 uur lang.
Waar wereld-engeltjes-dag nu vandaan komt weet ik niet. Maar ik nam mij voor ook vandaag weer een lichtje te ontsteken.
Het werkelijke licht brandt toch wel elke dag in mijn hart en in elk hart van ieder mens die een kind moet missen.

Ik zou op deze plaats ook aandacht willen vragen voor het verborgen verdriet..Voor oma's die hun kleinkinderen niet te zien krijgen. Voor vaders die ervoor vechten dat ze hun kinderen mogen zien. Voor ouders wiens kinderen zwerven op straat en dakloos zijn of vermist. Het wordt vaak niet gezien als "rouw" maar deze mensen rouwen chronisch, zeker weten! Rouwen is hard werken, aan de binnenkant. Onzichtbaar vaak voor de buitenwereld.

Verborgen en vergeten rouw is er ook als er iemand sterft met wie jij een "verboden" relatie had. Of rouw na het verlies van je gezondheid, het verlies van een geliefd huisdier of het verlies van je passie...Denk aan een topsporter die dat niet meer kan.Of het verlies van je land, als je moet vluchten uit oorlogsgebied.

Loslaten is overleven, maar loslaten is ook groeien. En dagen als wereld-engeltjes-dag en wereld-lichtjes-dag zijn er, om ons eraan te herinneren dat we mogen ge-denken voor we vieren met ge-schenken.

Gedenken heeft voor mij soms een link naar dankbaarheid.
Voor het loslaten "dank je wel" zeggen. Voor alles wat er was toen het bestond. Dat "dank je wel" is vaak de grootste uitdaging in een periode van rouw. Soms is er opluchting en zelfs blijdschap als we iets of iemand loslaten. En dan nog is een "dank je wel" vaak op zijn plaats. Als het niet is voor wat iemand nalaat, dan misschien voor de les die we hebben geleerd. Of de nieuwe mogelijkheid die ons geboden wordt.

Soms is het nog veel te vroeg voor troost en is er zeker geen ruimte voor dankbaarheid, alleen voor ontzetting, ontgoocheling en verontwaardiging. We kunnen dan enkel boos en verdrietig onze emoties aan de buitenwereld tonen, als het ons al lukt om ze vanuit onze binnenwereld naar buiten te brengen...

Daarom, zonder namen te noemen van welke zoon of dochter ook, hoop ik op troost, dankbaarheid en gerechtigheid voor iedereen die weet hoe "verliezen en verlangen" voelt. Voor iedereen die de naam van een geliefd kind op de lippen draagt.