Is de klant altijd koning?

Vandaag heb ik een mooie lezing gehoord van André Troost +Klantengek  Hij is als mystery guest op bezoek geweest in onze gemeente bij diverse ondernemers. Hij legde ons een paar interessante vragen voor: Waar ligt jouw prioriteit? Bij je relatie, bij je zaak of bij jezelf? Wie is voor jou het belangrijkst: de klant, de prijs, het personeel? Zijn je klanten trouw? Het merendeel wel/niet of alleen bij prijsvoordeel? Het lijken makkelijke vragen...tot je erover na gaat denken. Klopt de stelling wel: klanten kopen waar ze lopen? Of spelen er andere motieven een rol? Aan wie of wat verdien je het meest?
Veel ondernemers hebben het nog steeds niet door.  Het gaat niet om het product. Dat kunnen we immers ook op internet vinden. Alles is tegenwoordig op internet te koop. Wanneer we door de winkel wandelen en alleen aanwijzen waar iets ligt, zijn we niet anders aan het doen dan op internet. Nee, het gaat helemaal niet om het product om in je winkel. Gaat het dan om de klant. Is die altijd koning? Nee, echt niet altijd... Het gaat om JOU. Jij bent het meest belangrijk.

Nu heb ik geen winkel en ik hou me ook zo weinig mogelijk met verkoop bezig. Ik zeg het al jaren: het gaat niet om verkopen, het gaat om verbinden. Als er geen verbinding tussen mensen ontstaat kunnen mensen zich ook niet veel meer van je herinneren...
Stel iemand bij je en vertelt je dat hij opa is geworden en een leuk cadeautje zoekt voor zijn nieuwe kleinkind. De meeste ondernemers beginnen direct te denken: wat zou dit kind leuk vinden, wat kan ik aanbieden. Maar dat is communicatie vanuit de ratio. Het is niet communiceren op emotioneel niveau. Iemand die vanuit de klant denkt en deze als mens ziet, hoort het enthousiasme van de nieuwe opa en feliciteert hem eerst met de geboorte van het kleinkind. Hij deelt in de vreugde en vraagt of alles goed gegaan is. Ook iemand even aanraken of een hand schudden is niet verboden. Connectie maken is goed! Als mensen een goed gevoel overhouden aan het contact en jou blijven herinneren, dan komen ze terug. Niet omdat je een paar cent goedkoper bent....maar, omdat ze jou iets gunnen.

In mijn werkcarrière, inmiddels meer dan 35 jaar, heb ik me dat altijd gerealiseerd. Werken met mensen is vooral luisteren naar wat iemand nodig heeft. En dan een haakje vinden en een gesprek beginnen. Belangstelling tonen. Net dat beetje belangstelling voor elkaar kan het verschil maken tussen een winkel open houden of een winkel sluiten. Tussen een deal maken of een geen deal maken. Tussen een samenwerking aangaan of niet samenwerken.
We zijn geen robots die elkaar een product laten zien en vervolgens onderhandelen over een prijs.
André Troost geeft met veel humor enkele voorbeelden, die ik hier niet ga herhalen. Want wellicht hoor je hem zelf nog een keer of komt hij wel bij jou de winkel of restaurant binnen.

Als ik er zo over nadenk, dan klopt het wel dat ik steeds minder trouw ben aan ondernemers die bij mij vroeger een grotere "gun" factor hadden. In sommige zaken ben je steeds meer een nummer en word je bij binnenkomst alleen gescand op mogelijke omzet. Dat is direct voelbaar. Ik merk het vooral bij de steeds jongere medewerkers: ze schrikken er bijna van als je een gesprekje begint. Als ik niet naar een product of prijs vraag, maar vraag of ze blij zijn met hun werk, dat schrikken ze soms. Die vraag verwachten ze niet.
De klant wil net als iedereen gezien en gehoord worden. Zijn verhaal kwijt, want waar kan dat nog? In elk geval niet in de internetshop. Als we dus blijven doen wat we steeds hebben gedaan, en onze emoties achterwege laten, dan werken we mee aan iets wat we eigenlijk niet willen.

Praten over een product is praten op rationeel niveau en daarmee blijf je binnen je comfortzone. Connectie maken op emotioneel niveau is durven verbindingen aan te gaan. Hoe vaak hoor ik niet: laat mij maar in een winkel werken, dat is niet zo moeilijk...geloof me, in een winkel werken is helemaal niet makkelijk. En als ik mocht kiezen voor iemand die niet veel weet over een product, maar die goed kan babbelen met mensen, of iemand die expert is op productniveau, maar als een encyclopedie in de winkel staat, dan kies ik voor de eerste. Want deze maakt meer kans op mijn loyaliteit.

De steeds jongere leeftijd van nauwelijks opgeleid personeel draagt volgens mij ook bij tot de devaluatie van winkels. Markten zijn nog steeds meer populair. Hoe zou dat komen? Er wordt meer gepraat!

Zelf geloof ik dat een goede manier van netwerken bijdraagt aan succes. Wat je ook doet. Of je nou een bed and breakfast runt, mensen helpt bij het verwezenlijken van hun dromen of een dienstverlenend beroep hebt: Het gaat om de indruk die je ZELF bij iemand achter laat. Dat is minstens zo belangrijk als het afgeven van een visitekaartje.

Televisie versus sociale media.

Al een week lang zijn we ermee bezig: de televisie. Sinds we het bericht ontvingen dat Canal Digital geen analoge zenders meer uitzendt maar uitsluitend H.D. zijn we gehandicapt. We hebben een abonnement voor H.D. ontvangst en dat ging al moeilijk. Dus namen we genoegen met analoog. Op beide t.v.'s werden de zenders analoog weergegeven. Maar analoog gaat verdwijnen! We moeten de zenders opnieuw laden en daar gaat het mis! Ken je dat? En dan volgt het uit-ge-zoek waar het aan ligt dat de boel niet werkt. We hadden kortgeleden een nieuwe ontvanger...en die was gevoeliger dan de oude. Daarna hebben we bij de verbouwing de kabels vernieuwd. Dan verwacht je ook niet zo snel een kabelbreuk. Nu was de schotel al jaren oude en begon te roesten, dus ook de schotel werd vervangen. Toen dat niet hielp schaften we tenslotte een nieuwe dubbele kop aan...Er zijn twee televisies aangesloten op die koppen en we hebben dus ook twee ontvangers en twee smartkaarten.

Onze zoon is best technisch en we hadden er het volste vertrouwen in. Maar nu, meer dan honderd euro en veel uren werk verder, ga je toch balen dat er nog steeds geen ontvangst is. Niet in H.D. en niet analoog. Hij heeft het juiste materiaal, daar ligt het niet aan. Wat is het dan?
Misschien wordt het toch eens tijd voor glasvezel. Het hele dorp heeft dat zo'n beetje, behalve...onze straat? Ja, dat is de prijs de betaalt als je geen directe buren hebt. Er liggen akkers tussen. 

Zojuist hoor ik weer geluid van het beeldscherm komen. Doet ie het weer?
Nee ze kijken Netflix. Die doet het tenminste.....

Voor mezelf maakt het niet zoveel uit. Eigenlijk kijk ik bijna nooit t.v. Maar de gasten in de B&B, die willen toch wel graag t.v. kijken. Inmiddels is weer bekend wie de mol is, en ook dr. Deen weer is afgesloten. Ik heb ze allemaal gemist. Ook toen de t.v. nog werkte. Want het interesseert me niet meer. Ik zat achter mijn p.c. te communiceren...via sociale media!

Voor mij is Social Media belangrijker geworden dan t.v. Hoewel er hier in huis veel geklaagd wordt over de hoeveelheid uren dat ik achter Facebook zit, heb ik uitgerekend dat dat niet in verhouding staat tot het gemiddelde aantal uren dat mensen t.v. kijken. Dat gemiddelde staat op 15 uur per week en 2,15 uur per dag. Dat haal ik niet op sociale media. Maar ik kom wel in de buurt als ik ook de leestijd meereken..
Ik ben namelijk niet dol op lezen. In tegenstelling tot mensen die boeken verslinden, verslind ik liever ervaringen en belevenissen. D.w.z. ik ben te avontuurlijk en soms te ongedurig om een boek te lezen. Een e-reader werkt al helemaal niet bij mij. Het liefst lees ik in beelden, hoewel ik strips altijd heb gemeden en meestal echt irritant vond...Al die wolkjes met tekst en woorden...ik geef liever zelf invulling aan de plaatjes.
Op internet is de verhouding beelden en teksten voor mij soms beter dan in boeken. Ik kan me voorstellen dat je nu zegt: en al die reclameblokken dan? Die reclames zijn zeker veelvuldig aanwezig maar op de een of andere manier "zeef" ik die er snel tussenuit. In de auto luister ik daar ook niet naar. Ze gaan het ene oor in het andere oor uit. En op de p.c. is dat al niet veel anders. Skip.

Nu ben ik wel benieuwd, nu we het hier zo over hebben, hoeveel mensen deze blog lezen. Dus doe me een lol en laat een reactie achter.  Misschien ben jij ook wel zo'n selectieve lezer die halverwege afhaakt en aan een nieuwe story begint. Ik hoor het graag. Ben jij een boekenworm, een televisie gek of net als ik: lichtelijk verslaafd aan Facebook? Eerlijk zijn he?

Energie: stromen en stralen

Elke dag lacht me tegenwoordig toe. Hoewel ik vroeger ook best eens opstond met stress. Soms werd ik wakker met gedachten die ik direct uitsprak en hoorde dan naast me: Ga slapen! Het is nog vroeg! En dan gehoorzaamde ik gedwee, want ik wist: ook gedachten kun je loslaten. "Ik wil geen slaaf van mijn gedachten zijn." En dat is wat er o.a. bij stress gebeurt.
Steeds vaker tegenwoordig word ik wakker met nieuwe inzichten. Met een blij en uitgerust gevoel. Met zin in mijn nieuwe dag.

Stress heeft vaak te maken met kramp. Met iets vast willen houden. Dat kan een kramp in je lichaam zijn, maar ook een krampachtig gevoel of een krampachtige gedachte. Naast je lichaam, je gedachten en je emoties kan ook je energie gaan vastzitten. Dit stukje is voor sommigen moeilijker te herkennen. Maar als je ervan uitgaat dat ALLES energie is, en alles STROOMT, dan is het vastzitten van energie dus een soort stroomstoring. Je hebt bijv. een dag dat niets lukt. Alles wat je aanpakt gaat anders. je kunt het niet beetpakken, je kunt het niet bedenken en je voelde het niet aankomen. Dan kan het zijn dat de energie dan niet mee wil werken.

Vroeger bleef ik dan langer doorgaan dan goed voor me was. Ik beschermde mijn goede energie niet voldoende waardoor er een lek ontstond. Daardoor kwam er teveel energie bij me binnen die voor mij niet bedoeld was, en daar werd ik bijv. moe van. Tegenwoordig kan ik er beter mee omgaan. O.a. heb ik door energetische cursussen geleerd hoe ik mijn energie weer beter kan laten stromen. En ook dat heeft alles te maken met loslaten. Energie die vast zit en als het ware om ons heen blijft hangen, kunnen we laten afvloeien, in de grond, of in de aarde. Daarvoor is het belangrijk dat je zelf eerst goed connectie maakt met de grond onder je voeten en jezelf goed leert aarden. Voor mij betekent het vaak dat ik via meditatie er even voor ga zitten om mijn lichaam en geest volledig te ontspannen d.m.v. ademtechnieken en weer bewust met mijn voeten het contact met de grond zoek. Maar niet alleen met het directe grondoppervlak, juist ook met de grond er onder, dieper in de aarde. Zo maak ik contact met wat ik noem "Moeder Aarde".  De energie die ik ervaar en die mij blokkeert kan ik via mijn  voeten loslaten door ze in de aarde te laten stromen. Maar dat is niet voldoende  Hoewel ik me meer bewust voel van de dingen om mij heen, wanneer ik goed geaard blijf, is het ook zaak dat ik mijn goede energie bescherm. Mijn aura kan zo open staan dat ik anders al snel weer vol stroom met bijv. negativiteit of de energie van anderen. Via mijn stuitchakra haal ik daarom weer nieuwe energie op uit de aarde. Ik noem de aarde mijn energetische moeder, omdat ze mij o.a. van deze positieve energie voorziet en mij dus voedt! De aarde is een transformator voor energie. Ze neemt negatieve energie van ons over en geeft positieve terug!  Een lekkere douche kan trouwens ook goed helpen. Water spoelt ook schoon. Denk maar aan de stroom in het elektriciteitsnet thuis. Waar water is, geleid stroom niet. Als je je lichaam zo ontlaadt is het wel raadzaam om daarna schone kleren aan te trekken. Je kunt je energieveld/aura vervolgens beschermen op verschillende manieren. Bij mij werkt een licht-douche erg goed. Ik visualiseer dat ik onder een licht douche sta. Vanuit het universum laat ik het licht stralen. Het komt via mijn kruinchakra mijn lichaam binnen maar ook mijn aura om mij heen vult zich met het licht. Het meestal witte licht dek ik af met de kleur blauw.

Steeds meer mensen werken met energie. Sinds mijn partner zijn gave als medium en lichtwerker ontdekte, en hier  heel veel mensen mee wist te helpen, ben ik er ook meer over gaan leren. Vanmorgen was ik weer de bofkont. Ik krijg af en toe een hele fijne healing van hem en geloof me: zoals ik vanmorgen opstond en zoals ik me nu voel: dat is een heel verschil!!! Hij werkt heel zuiver vanuit een hele hoge dimensie die voor velen niet te grijpen is. Het werken met energie en licht is onlosmakelijk verbonden met ons leven. We werken vanuit universele liefde.en dat laten we, in tegenstelling tot veel andere zaken, nooit meer los!

Schoonheid zit van binnen..of niet altijd?

Ik ben deze week bij de tandarts geweest. En ditmaal niet voor het vullen van een gaatje. Ik kwam er voor 2 nieuwe kronen!
Mijn eerste herinnering aan de tandarts herinner ik mij nog heel goed. Het was in een BUS. Dat is nu niet meer voor te stellen misschien, maar die bus stond voor de school. Onze ouders werden naar de school geroepen om ons naar de tandarts te begeleiden, maar er waren ook kinderen die geheel op eigen houtje, dus zonder begeleiding, naar de bus gingen. De tandarts assistente klopte op de deur van het leslokaal en noemde een aantal namen. Die kinderen stonden dan op en liepen met haar mee. Wanneer deze kinderen terug kwamen in de klas, kon iedereen vrij vlot zien wie er blij was omdat er niets aan de hand was, wie er gehuild had, omdat het te eng was en wie er een gaatje had gehad.
Toen de schooltandarts werd afgeschaft, net zoals de schoolmelk, en later het schoolzwemmen, toen gingen mij ouders met mij naar de tandarts in het dorp. Beugels bestonden er in die tijd nog niet, tenzij in extreme gevallen, wanneer de boel echt schots en scheef stond.
Omdat mijn tanden vrij recht stonden, op een overbeet door het duimen na dan, heb ik nooit een beugel gehad. Maar gaatjes....die had ik vaak.  Toen ik in 1979 een ongeval kreeg en met de fiets onder een auto belandde, toen bleek dat ik een tand beschadigd had. Dat was mijn eerste keuze voor een kroon. Een zwarte tand in de mond, daar wil je niet mee lopen.
De volgende cyclus van tandartsbezoeken was in de tijd dat mijn verstandskiezen doorkwamen. Ik heb er veel last van gehad, en alle kiezen moesten ook door de kaakchirurg verwijderd worden. Daarna liet ik mijn gebit zo grondig renoveren en van nieuwe vullingen voorzien dat ik een paar jaar zonder onder onderhoud verder kon.  
Ik had een mond vol vullingen, maar kon me wel redelijk gelukkig prijzen dat ik mijn eigen gebit nog had. Ik had bij mijn ouders gezien hoe een kunstgebit eruitzag, en zei tegen mezelf: dat never nooit!!!
Met het gebit dat ik had, kon ik wel goed ouder worden werd gezegd, maar dat kun je nooit helemaal voorspellen.
In 2008 werd bij mij borstkanker ontdekt en nog datzelfde jaar werden er behandelmethoden ingezet die een zware wissel trokken op mijn gebit. Er vielen de jaren erna zomaar gaten in mijn tanden en kiezen,  en hoewel het dan niet bewezen kon worden waren mijn tandarts en ik het erover eens dat dit wel eens door de chemo's kon komen. Er volgden opnieuw behandelingen, maar nu aan het wortelkanaal van kiezen en tanden. Mijn voortanden werden grauwer en grijzer en mijn mijn oude kroon verbleekte. Ook het tandvlees trok terug. Gelukkig was ik inmiddels een fantastische tandpasta op het spoor gekomen, die zonder fluor mijn hele mond verzorgde zoals ik dat nog niet eerder had meegemaakt. Geen tandplak, geen ontstekingen, gezonder tandvlees en de mondhygiëniste was super tevreden. Maar ik nog niet... Ik vond mijn voortanden lelijk, en beeldde mij in dat iedereen eerst mijn tanden zag en daarna mij pas. Onzin natuurlijk, maar zoiets kan wel degelijk invloed hebben.
Het was echt niet zo dat ik niet meer op de foto wilde, maar bij officiële foto's vroeg ik wel vaak of mijn tanden misschien verbeterd konden worden.. Ik realiseerde me dat ik daar zelf steeds meer op ging letten. Dus een nieuw gesprek met de tandarts volgde.
Nu ik al weer 8 jaar lang geheel gezond door het leven ga, en mijn gebit geen terugval meer heeft, is de tijd eindelijk rijp voor deze cosmetische actie. Afgelopen week ben ik, na twee weken rond te hebben gelopen met een stifttand, de trotse bezitter geworden van twee nieuwe voortanden!. Als ik nu in de spiegel kijk en naar mezelf lach, ontvang ik een hele mooie lieve glimlach terug. En die lach, daar word ik heeeeel gelukkig van!!!!

Van alleen naar samen.

Ik neem jullie mee naar 1968, het jaar waarin mijn vader invalide en werkloos werd. Ik was toen 7 jaar. Er was geen geld genoeg en op school liepen we in kleding rond van nichtjes. Stadse kleding, die op het platteland niet gedragen werd. Daar begonnen de pesterijen en de beoordelingen op mijn uiterlijk. Mijn moeder knoopte op geniale wijze de eindjes aan elkaar en maakte o.a. zelf kleding. Maar het waren geen merkspijkerbroeken met het juiste label. En in de groep stond ik er vaak buiten. Het is een traumatische tijd geweest die ik lang bij mij heb gedragen. Het heeft mij heel sterk gemaakt, maar er ook voor gezorgd dat ik mij soms ging isoleren op een eiland ging zitten. Ik zocht en vond mijn eigen vrienden en later werd ik zelfs al heel sociaal ervaren, omdat ik zelf niemand makkelijk kon buitensluiten. Ik werd misschien wel "te lief".
Toch is het nog steeds zo dat groepen iets met mij doen. Vooral als daar één of twee mensen inzitten die autoriteit uitstralen of sterke waarden en normen verspreiden over wat hoort en niet hoort. Ik kan mij dan weer klein en nietig voelen. Dat is niet meer wat ik wil.
Mijn keuze om jarenlang alleen in mijn eigen praktijk te werken is ook een veilige keuze geweest waarin ik samenwerking die confronterend was kon vermijden. Het verlangen naar meer SAMEN is er altijd geweest, maar ik heb er ook zelf een blokkade op gezet.
En de zorgverzekeraars namen eigenlijk die rol van autoriteit over toen ze voor mij gingen bepalen hoe, en waar en met wie ik mocht gaan werken.
Toen ik de mogelijkheid kreeg om te gaan samenwerken met een bedrijf waarbij ik mijn eigen werkwijze, werktijden en collega's kon kiezen, werd er iets getriggerd. Het verlangen de regie zelf in eigen hand te nemen en mijn eigen koers te gaan bepalen, zonder het oordeel van anderen heeft mij wakker geschud.

Met dit bedrijf ben ik gaan samenwerken om mezelf verder persoonlijk te ontwikkelen en mij vooral VRIJ te voelen. Vrij ondernemen, binnen natuurlijk aanvaardbare regels, maar zonder gedwongen keurslijf of onechte relaties. Het is nu anno 2016 bijna 50 jaar later...dat ik mij realiseer hoe groot de impact geweest van een periode in mijn jeugd. Door dit nu op te schrijven begrijp ik mijn onrust beter die ik in groepen voel. Groepen waarin mensen zitten die pijlen naar mij kunnen schieten. Die de grond onder voeten kunnen doen verdwijnen. Dat doe ik dus eigenlijk ZELF. Ik laat dat steeds toe.

Ik heb besloten niet langer te vluchten voor SAMENWERKING maar dit juist als een uitdaging te zien. Mijn oude beroep past niet meer bij mij. Het vrije ondernemen geeft mij ruimte om te werken waar ik wil, met wie ik wil en wanneer ik wil. Ons leven is er niet om ons aan ons werk aan te passen, ons werk zou een manifestatie moeten zijn van onze levensreis. Met deze wijsheid en nieuwe inzichten ga ik verder op mijn reis, en op mijn eigen missie: Ik wil anderen de weg naar vrijheid helpen vinden. We kunnen die weg buiten onszelf zoeken, we kunnen anderen over ons heen laten lopen en daarover klagen, maar we kunnen ook inzien dat hiermee in feite ons eigen verlangen naar vrijheid wordt getriggerd. En als we niet vechten tegen het oordeel van anderen, maar juist opstaan voor wie we zelf zijn, dan pas begint de reis van ALLEEN naar SAMEN.

Binnenkort is er weer een reünie en voor die klas ben ik allang niet bang meer. Ik verheug me erop iedereen weer te zien. Het was de thuissituatie die uit balans was weet ik nu, waarom ik op school minder weerbaar was. Ik miste mijn vader, als iemand die mij ondersteunde in wie ik was. Hij was met zijn eigen trauma bezig en dat gaf botsingen en meer onveiligheid. Ik ging voor hem zorgen ipv hij voor mij. Toen mijn vader weer werk had, en wij weer brood op de  plank, werd het ook voor mij weer mogelijk mij verder te ontwikkelen tot een stabiel en evenwichtig mens. Mensen die zeggen dat het niet om geld draait, zouden eens na kunnen denken over de stress en spanningen die het ontbreken van geld in een gezin met zich meebrengt. Voor heel veel mensen echter is het praten over geld nog taboe. Deze foto is uit 1972/73

Subpersonen en groepsenergie

Waarom schrijf ik vandaag mijn blog vandaag over groepsenergie? Omdat ik jullie wil meenemen in een stukje ervaring hiermee. Hoe krachtig je ook bent als individu, de kracht van een groep zal dat meestal alleen maar versterken.
Als individu draag je verschillende personen in je. Ik noem dat schubpersonen. Ik leerde over schubpersonen tijdens mijn studie psychosynthese. Psychosynthese is een humanistische stroming in de psychologie, waarvan de grondlegger Roberto Assagioli is. Assagioli leerde mij dat alles wat zich buiten onszelf zich afspeelt, ook van binnen zit. Ervaren we buiten onszelf in onze directe omgeving een criticus waar we last van hebben? Deze criticus zit ook in onszelf! Zien we mensen die vrolijk en blij zijn? Dan herkennen we het blije kind in onszelf, dat mee wil doen. Zo kan ik luisterend naar een avontuurlijk verhaal van iemand, in mijzelf de avonturier ontdekken, die daar in een hoekje verstopt zit. In mijn coachingsgesprekken ga ik vaak op zoek met mensen naar hun eigen schubpersonen. Zo herkennen we dan bijv. bij iemand "de regelneef", "de betweter", "de clown", "de angsthaas", "de doemdenker", "het slachtoffer", "de heldin" of één de vele andere schubpersonen. Soms is er een conflict in jezelf gaande, waarbij één of meerdere schubpersonen elkaar in de weg zitten. Ik probeer dan een dialoog op gang te brengen tussen deze schubpersonen. Wat is het verlangen van het "vrije kind?" of wat heeft het "gekwetste kind nodig?" of welke blokkade wordt er opgeworpen door de "criticus?" Deze vragen leveren vaak veel inzicht op, en het kan tot gevolg hebben dat we de criticus beter leren kennen en kunnen bedanken voor zijn taak en daarna kunnen loslaten. Of dat we "het gekwetste kind" kunnen zien en veiligheid van "de beschermer" kunnen bieden. "Het vrije kind" krijgt zo meer ruimte om zelf te ontdekken en "de ontdekkingsreiziger" kan geboren worden.
Maar wat gebeurt er nou als we deze filosofie doortrekken in een groep? In een groep kunnen meerdere personen tegelijkertijd een subpersoon in de ander en in zichzelf herkennen. Door die herkenning is het als het ware alsof deze subpersoon sterker wordt. Is er één persoon in de groep die "de moedeloze" in zichzelf herkent en benoemt, dan kan dit een domino-effect hebben. De hele groep kan dan meegaan in die moedeloosheid. Kan deze persoon uitgedaagd worden om op zoek te gaan naar "de doorzetter" in zichzelf, of "de humorist" te  herkennen en deze meer op de voorgrond te gaan plaatsen, dan zal dit direct in de groep eenzelfde effect hebben. Ook de andere groepsleden gaan ernaar op zoek. Wil je dus een hele groep meekrijgen in een verandering, dan is het goed om met iemand te gaan werken die in staat is die verandering in te zetten. Iemand die kan werken met de innerlijke dialoog in zichzelf en geprikkeld  kan worden om de regie over zijn subpersonen in eigen hand te nemen. Op het moment dat één persoon in staat is om zijn blokkade los te laten, bijv. door afscheid te nemen van zijn criticus en deze te bedanken voor bewezen diensten in het verleden, kan deze persoon "de superheld" in zelf omarmen en een nieuwe stap zetten in een andere richting. Bestaat een groep uit meerdere gemotiveerde leden, die allemaal met hetzelfde innerlijke conflict worstelen, dan kunnen deze door dezelfde energie in deze beweging meegaan. In elke beweging zit namelijk energie. Wil je gebruik maken van dit mechanisme in een groep, dan is het belangrijk vooraf de groep wel te selecteren. Als iedereen in de groep werkelijk veranderen wil, kunnen groepsleden zich in elkaar herkennen, gaan subpersonen zich spiegelen, omdat onze interne wereld een kopie is van wat er buiten ons gebeurt.
Zit er één iemand in de groep die niet in staat is om contact te maken met onderdrukte, onderwaardeerde of vergeten schubpersonen, en blijft deze in de identificatie hangen van bijv. "het slachtoffer", dan zal dit invloed hebben op de hele groep. Deze persoon kan dan beter kiezen voor een ander traject en eerst individueel verder werken aan zijn individuele werkdoelen. Goede leiders halen deze personen uit de groep, om de hele groep te beschermen. Omgekeerd kan iemand aan een groep worden toegevoegd die juist laat zien dat hij of zijzelf kon veranderen. Deze inspireert veelal de rest en de hele energie draait. In de systeembenadering is ook zichtbaar: verander één schakel in de keten, en de hele keten verandert mee.

Dieren die in een kudde of groep leven versterken elkaar..

Bomen

Ik heb iets met bomen. Vroeger al, toen ik nog jong was, was ik er dol op. Zo zwierf ik graag onder grote kastanjebomen op zoek naar de mooiste glimmende kastanjes.  Achter de bushalte in Epe waar later een groot parkeerterrein is gekomen, was vroeger een park. Ik wachtte nooit op de bus bij de halte, ik zat altijd tussen de rododendrons. Om op het laatste moment naar de bus te sprinten als die er aankwam. Ook mijn route naar de kleuterschool ging door een parkje, dat er allang niet meer is. Ik liep elke dag dezelfde route, met mijn beker karnemelk in de hand, naar de "Kleuterbrink" in Heerde. Ik weet nog dat er esdoorns stonden. Niet dat ik toen al het onderscheid kon maken tussen een wilg of een populier, maar ik herinner mij de zaadjes die leken op twee vleugeltjes en die je in de lucht kon gooien als een helikopter. En dan de beuken met die heerlijke beukennootjes. Ik moest en zou persé een beukennootjestaart maken. Mijn moeder had uitgerekend hoeveel gram beukennootjes ik daarvoor nodig had. En dan zonder schil! Wat heb ik er veel opgeraapt en wat zaten er veel holle vruchten tussen, die je zo tussen duim en wijsvinger plat kon drukken.
Later werden bomen vooral leuk om in te klimmen. Maar ook om overheen te lopen, zoals we bij de padvinderij deden in het bos over de "Sprengen". We woonden niet zover van de bossen, aan de Veluwerand, en ik genoot van de vele fietstochten die we maakten door de slingerpaadjes tussen Heerde en Epe, waarbij de bomen altijd een beschut gevoel gaven. Maar ook de eenzame grote boom op de heide herinner ik me nog. Mijn vader speelde daar voor paashaas en verstopte rond die boom eieren. Daarna ging hij ons thuis ophalen en liepen we "toevallig" langs die boom waar de paashaas voor ons die eieren had neergelegd. Nu kan ik me dat niet meer voorstellen. De eieren zouden mogelijk allang door iemand anders zijn opgemerkt en misschien ook zijn meegenomen. Mijn ouders maakten zich er ook niet druk om dat wij alleen door de bossen fietsten. We kenden de paadjes als onze broekzak.
Nog steeds ben ik regelmatig gefascineerd door bomen. Zo kan ik echt met ontzag kijken naar oude bomen, die door hun grootte alleen al imponeren. Kortgeleden wandelde ik  met een neefje en nichtje door het bos. Ik herinnerde me toen het verstop-spel wat wij als kinderen speelden. Vooruitlopend op de wandelroute ging ik achter een dikke boom staan en wachtte tot iedereen voorbij liep, zonder mij op te merken. Daarna kwam ik dan te voorschijn, met een kiekeboe!!!
Tegenwoordig maken vooral de boomwortels in  allerlei vormen en groottes mij stil. Ik maak er graag foto's van en ze helpen mij om mij ook heel aards te voelen. Alsof ik mij ook heel diep verbonden voel met de aardse moeder.
De liefde voor bomen zet zich door in de liefde voor hout. Zo vind je weinig geverfde meubelen in ons huis. Wel meubelen waarin de nerf van het hout zichtbaar is. En dood hout stoken we graag op in onze speksteenkachel. Zo doen bomen ook na hun dood nog iets voor ons.  Ze geven me warmte, en soms vind ik een klein beestje of spinnetje daarin terug, die ook van deze boom gehouden heeft en haar heeft uitgezocht om lekker in weg te kruipen.
Voor het huis waarin we wonen staat onze mooie rode beuk. Ik ben erg blij dat deze boom op ons erf staat en niet te dicht aan de straat. Daar zou ze het niet overleefd hebben misschien. in de 20 jaar dat wij hier wonen hebben we deze boom verschillende keren moeten snoeien, zodat het verkeer op de straat verder kan. De boom geeft bij extreem hete dagen beschutting en schaduw en diverse toeristen zijn al gestopt en afgestapt om onder onze beuk even te rusten. Misschien is een klein bankje wel een goed idee. Misschien word ik wel heel oud en kan ik nog lang van zo'n bankje genieten. Ik hou het in gedachten......

Heldin uit mijn jeugd

Morgen ga ik weer op bezoek bij mijn moeder. Ze is inmiddels al over de 80, maar woont zelfstandig. Tot nu toe kwam ik er alleen wanneer het zo uitkwam. Onderweg naar een cursus of bijscholing dacht ik dan vaak: even pauzeren onderweg. Even een kop thee halen.
Mijn zussen doen dat anders. Die komen met een bepaalde regelmaat bij mijn moeder langs. Terwijl zij ook een druk leven hebben. Mijn zus woont iets dichterbij dan ik, dat is zo. En heeft ook niet zorg voor kinderen. Datzelfde geldt ook voor mijn jongste zus. Die woont dichterbij, geen dagelijkse zorg voor...
Ik realiseerde mij dat ik, nu ik geheel vanuit huis werk, ook meer tijd heb gekregen. En dat ik dus geen enkel excuus meer heb om niet vaker naar mijn moeder te gaan.
Ze verdient het ook. En ik zal jullie vertellen waarom! Mijn moeder heeft nadat ze met mijn vader trouwde nooit meer betaald werk gehad. Mijn vader vond dat niet nodig. Hij zag liever dat ze thuis bleef bij ons. En stiekem ben ik hem daar wel dankbaar voor. Daardoor kon ze er altijd voor ons zijn. Maar ook mijn moeder had niet genoeg aan het moederschap alleen. Ook zij wilde zich ontwikkelen en carrière maken. Dat deed ze in het vrijwilligerswerk. Daarmee liet ze zien dat je ook in niet betaalde arbeid je talenten kan ontplooien en je roeping kan volgen.
Zij volgde cursussen, ook in persoonlijke ontwikkeling, en combineerde dat met de zorg voor haar gezin. Zo deed ze werk in de parochie, en met name de zorg voor en het bezoek van zieken en gehandicapten. Die taak vatte zij heel serieus op; zij volgde daar toerustingscursussen voor. Zo kwam ze via via ook op de cursus psychosynthese terecht. Door haar is mijn interesse in psychosynthese gewekt. We hebben hele gesprekken gevoerd over spiritualiteit, en hoewel ze trouw bleef aan de kerk, zag ze deze ook wel leeglopen en werd ze zelf ook nieuwsgierig naar andere denkwijzen en visies.

Wat ik ook van haar leerde was dat je andere geloven en religies beter kunt respecteren dan veroordelen, want.. alle mensen zijn immers ook niet gelijk. Toen ik dus met een niet katholieke jongen thuis kwam en ook later mij niet meer verbond aan een kerk, accepteerde ze dat uiteindelijk. In ons dorp richtte zij 40 jaar geleden de plaatselijke afdeling van de Zonnebloem op.  Ze dacht daarover na en besloot daarvoor om alle 7 kerkgenootschappen in het dorp te vragen om één afgevaardigde te sturen voor het bestuur en 1 bezoekdame. Hierdoor kon ze laten zien dat deze vereniging er voor iedereen was, voor alle gezindten. En natuurlijk ook voor de niet-kerkelijken. De zieken en bejaarden kregen onder haar bezielende leiding altijd bezoek van iemand van hun eigen kerk, en daarmee werd er al snel een lijntje van vertrouwen gelegd. Niet beginnen vanuit weerstand, maar vanuit vertrouwen was haar motto. en deze vereniging floreert nog steeds.Ik vind het heel terecht dat mijn moeder van de commissaris van de koningin een lintje kreeg. voor haar werk voor de Zonnebloem en voor haar verdiensten voor de parochie. Inmiddels was ze ook regionaal en landelijk tot het bestuurskader doorgebroken, en wij zagen dit thuis als een promotie die onze moeder maakte.!  Een burn-out heeft ze nooit gekend, Een arbeidsconflict ook niet. Ze deed haar ding, en toen ze voor mijn vader moest zorgen of voor haar eigen moeder, waren daar altijd anderen die het werk overnamen. Wat ze gaf, kwam terug!! Ze heeft met passie en plezier kunnen werken, en was voor ons een geweldig voorbeeld. Nu ze zelf ouder wordt, en op alle fronten het leven moeilijker en stiller wordt, kan en wil ik dit niet negeren. Ik ga vanaf NU elke week een keer bij haar eten, en doe wat mijn zussen al langer doen: verantwoordelijkheid nemen en haar aandacht geven. Want heldinnen zijn er niet om vergeten te worden.

Buitenleven

De laatste tijd geniet ik meer dan ooit van het buitenleven. Mijn beslissing om alleen nog maar vanuit huis te gaan werken, heeft er toe geleid dat ik 1,5 uur reistijd uitspaar, waarin ik eigenlijk alleen maar autowegen zag. In plaats daarvan kan ik elke dag 1,5 meer in bewegen. Dat kan een wandeling buiten zijn, maar ook een uurtje op de home-trainer, met het uitzicht op mijn tuin. Heerlijk relaxt vind ik dat dat. Ik zie nu meer bewust hoeveel vogels er in onze tuin rondvliegen. Toen het heel hard gevroren had, zag ik de berijpte spinnenwebben in de pergola hangen. Achterin grenst de tuin aan de paardenbak waar de pony's in het zand kunnen rennen, ook als dat in de wei niet mogelijk is. Ze hebben het heerlijk hier met een vrije uitloop en een open stal waardoor ze zelf hun ritme kunnen zoeken. De dieren zorgen er ook voor dat ik vaker buiten kom. Ze vragen aandacht, voeding en arbeid. Zo sta ik regelmatig in de kou om paardenkeutels weg te vegen. Zouden we geen dieren hebben, dan zou ik wellicht niet zomaar op het idee komen om daar in de kou te staan. Kortom: Het buitenleven triggert me wel. Voor Popko is dit altijd een tweede natuur geweest. Hij is zoveel buiten aan het werk, dat ik weleens denk dat hij meer uren buitenshuis doorbrengt dan binnen. Hij heeft dan ook een tomeloze energie.

Vroeger ging het vanzelf. Het was voor ons allebei normaal om hard te werken en huis en tuin in orde te maken. Nu we ouder worden weten we allebei heel goed dat we onze voeding, dienen af te stemmen op op onze leefwijze. En daarom zijn we ook met voedingssupplementen begonnen.
Niet iedereen om ons heen is het daarover eens. We hebben al zolang we samen zijn de beschikking over een eigen moestuin, dus met die groenten zit het wel goed, denk je dan. Maar natuurlijk is er meer dan alleen groente. Ons voedsel bevat lang niet meer zoveel vitale voedingsstoffen als toen onze grootouders jong waren. Dus zoeken we hier en daar naar aanvullingen om FIT te blijven.

Maar buitenleven is ook: tractors in je achtertuin die mest uitrijden en je een halve dag laten genieten van de geur, de strooiwagen als laatste door je straat, als iedereen zijn stoepje al schoon heeft, geen gebruik kunnen maken van glasvezel, omdat het huis van de buren wel erg ver van je vandaan ligt en we eigenlijk ook niet zonder auto kunnen, omdat de dichtstbijzijnde bushalte op 2,4 km afstand is.
Buitenleven is ook je ruiten smerig zien, een half uur nadat je ze hebt schoongemaakt. Geen t.v. via de kabel en dus storing op de schotel als het stormt. En oppas regelen voor de buitendieren als we op vakantie gaan.
Of ik terug kan naar een woonwijk? Op dit moment zeg ik:nee. Laat me hier maar lekker zitten. Ik hou van mijn vrijheid. Ik kan een aria zingen in mijn achtertuin. Ik kan rollen over het gras. Ik kan bloemen plukken en vogels voeren, de zon zien opkomen en ondergaan en ik slaap als een os.              's Nachts is het zo heerlijk en donker en stil dat je de stilte haast kunt horen.. En eenmaal ontwaakt heb ik een prachtig uitzicht over de akkers. Laat ons maar lekker vitaal blijven. we zijn voorlopig nog niet van plan om te verhuizen....

Well done

Dromen wijzen je de weg.

Het is 7.00 uur, nog vroeg in de ochtend. Ik voel me helder en heb zin aan mijn dag. Gisteren hebben we feest gevierd, ik was jarig! Vandaag pak ik de structuur weer op. Ik ben mijn eigen werkgever, dus ik zal mezelf vandaag weer de nodige taken en activiteiten voorleggen. Zo meteen een uurtje op de hometrainer, en dan douchen. Straks om 10 uur komt er iemand die nog niet ken bij me langs om kennis te maken met mij en wat ik doe. Ik ga haar vragen wat haar dromen zijn. Want met deze vraag kan ik mogelijk samen met haar ontdekken of er haalbare doelen zijn om voor te gaan werken. En als zij duidelijk weet wat ze wil, kan ik misschien iets voor haar gaan betekenen.

Waarom zijn die dromen nou zo belangrijk in onze branche? Het werk wat ik doe is niet voor iedereen weggelegd. Je hebt er een bepaalde drive voor nodig. Een duidelijk ‘waarom’. Dromen komen voor een deel voort uit ‘verlangen’ en voor een deel voort uit ‘pijn’. We weten soms beter waarom we iets ‘niet’ willen, dan waarom we iets ‘wel’ willen. Een negatieve ervaring vertelt ons dat we een andere kant op willen. Maar welke kant dan? Daarvoor hebben we ons verlangen nodig! Ons verlangen is het voertuig van onze ziel en brengt ons dichter bij vragen als: Waarom ben ik op aarde? Wat is mijn missie? Waar ligt mijn passie. Als we de pijn los kunnen laten en contact kunnen maken met onze dromen, dan zetten we een energie in werking die de andere kant op werkt. Werkplezier, iets betekenen voor anderen, goed zijn voor de wereld en de natuur, kunnen dan bijvoorbeeld nieuwe drijfveren worden. Daarbij horen de nodige emoties.. Emoties zetten uiteindelijk aan tot actie, niet ons denken. Ik kan in mijn hoofd wel bedenken dat ik een heleboel wil, maar als de actie uitblijft, kom ik niet dichter bij mijn doelen. Want, ik ben niet alleen mijn eigen werkgever, ik ben ook mijn eigen, en enige werknemer! Ik zal in beweging moeten komen, mijn taken en opdrachten die ik mezelf stel, wachten erop uitgevoerd te worden.

Zo dadelijk ga ik dus met deze gedachte aan mijn dag beginnen. Dat ik nu vroeg ben opgestaan voor mijn blog, komt omdat ik gisteren jarig was en mezelf een dag dagje vrij heb gegeven. Meestal plaats ik hem op zondag. Dan is er meer kans dat het gelezen wordt.  Wat er verder op mijn agenda staat ? Als het goed is staat mijn bonus vandaag op mijn rekening en kan ik weer wat investeren. Ik ga vanmiddag een collega zien, om samen over onze business te sparren. Zo blijven we elkaar scherp houden en groeien we samen. Netwerkmarketing.. zo leuk om te doen, maar niet voor iedereen. Misschien ook niet voor jou.. maar ik nodig je bij deze uit, net als degene die straks langskomt, om het eens even te bekijken.. De deur staat open voor jou!

Detox van 9 dagen.

De start van het nieuwe jaar begint voor veel mensen met goede voornemens, zo ook voor mij. Ik wil de knop omzetten en mijn BMI gaan verlagen. Het afgelopen jaar was een jaar waarin ik veel last had mijn nek, want het auto-ongeluk van 21 januari 2015 heeft zijn sporen nagelaten. Nadat ik eerst het hardlopen weer had opgepakt, (de Monnikenloop op Schiermonnikoog), ging het daarna slechter. Het hardlopen moest ik staken en zelfs wandelen gaf teveel druk. Ik bleef wel fit verder, maar mijn conditie werd er niet beter op, en mijn gewicht nam toe... Nu ben ik altijd al een lekkere eter geweest. Hoewel ik heel bewust eet, en echt gezond al zeg ik het zelf, biedt dat zeker geen garantie tegen overgewicht Ook van gezonde voeding kun je aankomen, en ook van fruit teveel eten.
Ik nam het lijstje door van voedsel dat ik regelmatig eet. Geen pakjes en zakjes, Eten wat onbespoten is en van het seizoen. Weinig tot geen alcohol. Meer plantaardig dan dierlijk voedsel. Veel fruit en groenten. Veel water. Geen suiker in de koffie en thee. Zuivere producten. En toch.. Oei ik groei!

Ik weet inmiddels waardoor dat komt: te weinig beweging. En teveel van al het goede en gezonde.
Tijdens de feestdagen heb ik mijn beslissing genomen: De knop gaat om en ik ga er wat aan doen. Te beginnen met een reiniging van mijn darmen. Die ontgifting is nodig om mijn lichaam te re-setten. Even helemaal leeg en schoon en dan opnieuw beginnen met het tot me nemen van voedsel.
Ik doe dat niet alleen, maar samen met  iemand die ook wilde starten. Zo hebben we steun aan elkaar.
Via de app hebben we al even contact gehad.contact. Starten op zaterdag heeft als voordeel dat we maandag, als de werkweek weer begint, op dag 3 zitten. Vanaf dag 3 mogen we weer meer eten: een warme maaltijd van 600 calorieën. Deze eerste 2 dagen houden we het bij supplementen, AloeVera Gel, een voedzame shake en hele gezonde tussendoortjes....Tomaatjes, sla, worteltjes, een peer, het mag gewoon. Zolang ik er maar niets aan toevoeg, Geen sausje, geen zout.

Ik kijk naar buiten en voel dat het vandaag een stuk kouder is geworden. Dat is een drempel voor mij om naar buiten te gaan. Binnen is het heerlijk warm bij de kachel. Daar kan ik mij neervlijen en ondertussen een spelletje wordfeut spelen. Ik heb inmiddels zoveel tegenstanders verzameld, dat ik wel een half uurtje zoet ben voor ik allee woordjes weer gelegd heb. Maar hoeveel calorieën verbruik ik daarmee?  En hoeveel trek krijg ik daarvan?
Goede voornemens beginnen met een duidelijke reden, een duidelijk WAAROM. Waarom ben ik gestart? Waarom wil ik mezelf op de proef stellen of ik dit kan?
Omdat ik me fitter en vitaler wil voelen. Omdat mijn BMI te hoog is en mijn conditie niet voldoende. Daarom! Ik schaam me er niet voor. Ik ben nu éénmaal één van die vele Nederlanders die niet van nature van sport houdt, niet lenig is, en heel veel smaak heeft als het om eten gaat. Dus ben ik blij dat ik ook voor het wandelen een maatje heb gevonden. Ik ga het gewoon DOEN.  Wish me luck!

Kaartjes sturen...

Kerst is weer voorbij. De boom staat er nog, evenals de kerststal en de ster hangt nog voor het raam.
De kaarten met goede wensen komen nog steeds binnen. Goede wensen voor de feestdagen, maar ook goede wensen voor het nieuwe jaar. Sommigen schrijven er een persoonlijk bericht bij, anderen zetten alleen hun naam op de kaart. Ik weet niet hoe jullie erover denken, maar ik vind al die post altijd erg leuk. Ik heb niet zoveel met digitale groeten via mail, hoewel een leuke digitale kaart op Facebook met mijn 600 vrienden wel nuttig kan zijn. Nee, mijn directe vrienden en mijn familieleden wil ik toch wel graag een persoonlijke kaart met de post sturen. Meestal zet ik er een slogan in, soms een gedichtje. Ik gebruik de kerstdagen om even na te denken wie mijn naasten zijn en wie ik graag het beste toewens. Elk jaar zijn daar wel mensen bij, die misschien niet op een kerstkaart zitten te wachten, Mensen die iemand hebben verloren, of die het op een andere manier heel moeilijk hebben gehad. Dan schrijf ik wel eens wat andere woorden dan "gelukkig nieuwjaar". Ik wens ze dan toe dat ze deze dagen omringt mogen zijn door mensen die om hun geven, en ik dat ze door hun warmte en liefde deze dagen door mogen komen..In 1993 was het voor ons ook een hele bijzondere periode rond kerst. Anouk kwam op kerstavond thuis, nadat ze vanaf haar geboorte op 3 oktober alleen maar in ziekenhuizen had gelegen. Ik heb toen haar kleinste knuffeltjes in onze kerstboom gehangen, en daarna deed ik dat elk jaar. Ze sliep kerstavond voor het eerst in haar eigen wiegje, en was ons "kerstkindje". Voor ons zal eerste kerstdag daarom altijd een dag zijn, met een randje, zowel een liefdevol randje alseen randje vol weemoed. Want op oudejaarsavond ging ze terug naar het ziekenhuis om daarna niet meer terug te keren naar huis.
Ik heb het dit jaar zo druk gehad, dat ik pas gisteren mijn kaarten op de bus heb gedaan. Ik had ze wel voor de kerst gekocht, maar het afscheid van het werk, het nalopen van de teksten op de nieuwe website en het bijwerken van de administratie, stonden ook op de agenda voor de kerstdagen. Na de boodschappen, het koken en de huishoudelijke taken, bleef er niet veel tijd over voor het schrijven van kaarten. Ondertussen heb ik wel vast de buren verrast met een vilten kerstbal voor in de boom. Ik vond ze op de website van Forever met leuke cadeaukaartjes erbij.
Op tweede kerstdag, 's morgens, heb ik uiteindelijk mijn kaartjes geschreven. Dat viel nog niet mee, omdat niet iedereen even trouw blijkt te zijn, in het doorgeven van adreswijzigingen. Voordeel is wel, dat ik mijn adreslijst nu weer helemaal up to date heb. Ik weet weer waar iedereen woont, ik ken zelfs de namen weer van alle baby'tjes die geboren zijn in het afgelopen jaar, want de geboortekaartjes van Ruben, Sara, Yonne en Hannah heb ik bewaard en ik kan ze allemaal weer bij naam noemen! Al die baby'tjes, al die kindjes, die net als onze Anouk in 1993, een naam gekregen hebben en deze naam

verder meedragen in hun verdere leven. Ook voor hen zijn onze kerst- en nieuwjaarswensen bedoeld. Zij zijn onze toekomst. Daarom voor iedereen, ook vanaf deze plaats: Maak van 2016 jouw jaar, maak je dromen waar!!!!

Vitaal Ouder Worden

Mijn schoonmoeder is op bezoek. Ze is 92 jaar. Vanmorgen stapte ze haar eigen woning uit en stapte in de taxi die haar bij ons bracht. Zo stond ze vanochtend met de rollater voor de deur.
In haar tas een cake voor bij de thee. Hoewel ze minder goed hoort lukt het gesprek vrij goed. Vooral omdat de kamer niet vol is, en we met z'n tweeën zijn. Hoe doe je dat ma? vraag ik haar. Hoe blijft je zo vitaal? De laatste jaren ben ik meer en meer met dat thema bezig geweest. Hoe kan ik vitaal oud worden? Hoe kan ik voorkomen dat ik op mijn 70ste al uitgerangeerd ben, Hoe kan ik tot mijn 80 ste, minstens, in het huis blijven wonen waar we nu wonen.
We hebben de afgelopen jaren er veel aan gedaan om ons huis te renoveren. In 2012 begon het met een nieuwe badkamer; het kleine bad eruit en een royale inloopdouche er voor in de plaats. Onze slaapkamer beneden weer netjes. En daarna kwam de keuken. Ik zag bij mijn schoonmoeder hoe lastig het voor haar is dat de koelkast op de grond staat. Alles wat ze in haar koelkast zet, wordt op het voorste randje gezet, anders kan ze er niet bij. Een poging om hem hoger te zetten mislukte. Ze is het zo gewend en met een stok met een haak eraan, kan ze alles wel naar toe zich toehalen.... Toen wij onze nieuwe keuken gingen uitzoeken deze zomer, was het eerste wat ik wenste een koelkast op hoogte. alle kastjes zijn vervangen door laden. zodat we er tot in lengte van dagen plezier kunnen hebben. We kunnen een hoop leren als we naar ouderen kijken.
Maar vitaliteit gaat verder dan het lichaam. Hoewel het knap is dat mijn schoonmoeder op haar hoge leeftijd nog haar potje kookt en haar eigen zaakjes regelt, heeft vitaliteit ook te maken met de kracht van onze geest. In haar geval waren lezen en puzzelen de sportieve activiteiten voor het brein. Vanaf het begin dat ik in de familie kwam, worden er spelletjes gespeeld. Rummycub en scrabble zijn daarbij favoriet. Natuurlijk kijkt ze ook t.v. maar internet heeft ze niet en ook geen mobieltje. Reizen deed ze altijd met de trein en dan liep ze naar het station. Een eenvoudig en regelmatig leven. Zou dat het geheim zijn?
Of is het geheim dat ze al heel haar leven groenten uit de eigen tuin eet? Mijn schoonvader was altijd in de tuin te vinden en mijn partner heeft die gewoonte over genomen. Ook wij verbouwen onze eigen groenten. We plukken onze eigen bessen en maken onze eigen appelmoes. Zo weten we in elk geval dat een deel van het voedsel wat we eten onbespoten is.

Hoe zit het ma, gaan we nog een spelletje scrabble spelen? Daar is ze zeker voor te vinden. Ik moet het wel even opnieuw uitleggen. Hoe ging het ook alweer. De dubbele woord- en letterwaarden komen weer terug in het geheugen. In het begin moet ik haar helpen om de juiste woorden te leggen en de punten goed te tellen. En dan komt ze ineens met de genadeslag! 54 punten in één keer. Ook de rest van het spel behoudt ze haar voorsprong. Tot ze moe is, honger heeft en precies op tijd haar broodje wil eten. Nu ligt ze lekker warm in een ligstoel bij de speksteenkachel met haar benen omhoog. en een plaid over haar benen. Straks, als ik klaar ben met mijn blog, spelen we verder en wil ze nog graag een stukje lopen. Want, zo vertelt ze,  ik heb geen zitgat. En daarmee onthult ze waarschijnlijk het ware geheim van haar vitaliteit. Niet op je gat blijven zitten, maar altijd in beweging blijven. We eten vandaag lekkere opgebakken aardappels en prei uit de moestuin. Ze verheugt zich er nu al op, en speciaal voor haar zorg ik ook voor een schaaltje jus en een toetje. Want een beetje vet een beetje suiker kan geen kwaad is haar motto.

Driekeer mezelf ontslagen..

Het is alweer een aantal maanden geleden dat Peter de Kuster mij vroeg of ik een bijdrage wilde leveren aan zijn boek, of liever gezegd zijn "reisgids". Het boek gaat over het "creatieve"menstype en toen ik een stukje erin las, herkende ik mezelf er helemaal in. Bovendien werd ik enorm getriggerd om opnieuw te gaan schrijven. Schrijven is altijd al een passie geweest, maar op de één of andere manier was de inspiratie wat opgedroogd en was ik vergeten hoe goed het me doet als ik kan schrijven!!! Na contact met Peter ben ik in de flow gekomen en ik heb mijn "reis" beschreven. Mijn reis door het leven waar het om werk en passie gaat. Wat me in dat verhaal vooral opvalt is, dat ik meerdere keren vrijwillig een vaste baan heb opgezegd of afgezegd. Dat moet je in deze tijd eens proberen... Dat ik er nooit spijt van heb gehad, zegt iets over de kern van mijn beslising: die kwam echt voort uit een diepe overtuiging dat die baan op dat moment niet in mijn leven paste.
De eerste keer dat ik een vaste baan kreeg, was in 1980. Het was ook mijn eerste sollicitatie en ik werd gelijk aangenomen op de arbeidstherapie van een psychiatrisch ziekenhuis. Een paar jaar later was de uitdaging weg en ging ik creatieve therapie studeren. Omdat ik in mijn werk geen ruimte kreeg om een HBO stage te doen, heb ik toen mijn baan in 1985 opgezegd om weer student te worden. De tweede keer dat ik vrijwillig ontslag nam, was toen ik als creatief therapeute drama op een PAAZ werkte. Ook hier was het mijn eerste sollicitatie, werd ik, in 1990 direct aangenomen. Dit keer was het niet het gebrek aan uitdaging maar het gebrek aan erkenning en waardering waardoor het niet meer stroomde. En er waren kinderen in ons leven gekomen. Ik nam na 7 jaar ontslag in begon mijn eigen praktijk. Daarna heb ik niet meer in loondienst gewerkt. Toch zit ik opnieuw in de verandering. Toen ik mijn eigen praktijk startte dacht ik werkelijk dat niemand mij meer kon tegenhouden. Toen ik toch tegenwerking ervaarde, door nieuwe regels en wetten in zorgverzekeraarsland, werd ik min of meer gedwongen te gaan werken op een andere plaats en onder andere condities. In het begin genoot ik, later voelde ik steeds meer en meer dat ik voluit vanuit mijn passie aan het werk was. En, hoewel je nu niet kunt spreken van ontslag,aangezien ik als ZZP-er met een VAR aan het werk ben, voelt het wel alsof ik opnieuw ontslag neem. Of ben ik het, die de zorgverzekeraar ontslaat? Als ik er goed over nadenk, maar ook niet al te lang, dan voel me eigenlijk wel machtig. Ik stap uit de wereld van diagnoses en behandelprocollen. Van verplichte modulen en evident based methodieken. Ik heb straks meer vrijheid als ik vanuit de aanvullende verzekering samen met mijn cliënten kan zoeken naar de weg die past bij hun reis. Niet een reis die door een reisbureau tevoren is vastgesteld, en waar vaststaat welke excursies er gedaan worden en welke musea moeten worden bezocht. Maar een reis over paden en wegen die niet altjd op een kaart zijn aangegeven, die we onverwacht tegenkomen, en volgen tot we opnieuw voor een keuze staan. Als ik denk aan een "held", dan denk ik altijd aan mensen die moedig zijn. Bij het schrijven van mijn hoofdstuk in de "Reis van de heldin" kon ik die moed niet echt herkennen in mezelf. Tot dit moment: Ik denk dat ik zeker moed nodig had en heb gevonden om tot driekeer toe het roer helemaal om te gooien zonder tevoren te weten, hoe mijn reis verder gaat.

Dat is nou AVONTUUR!!
Volgende week komt de hardcover versie van de reisgids van december uit en kan iedereen het hele verhaal lezen. Ik wens jullie veel leesplezier!

Tel uit je winst en keer uit aan jezelf.

 

Als jullie deze blog lezen is december al begonnen en is Sinterklaas alweer onderweg terug naar huis. Sommigen zeggen dat hij op 6 december eerst nog België aandoet.

Even een vraag: wie van jullie heeft zichzelf iets gegeven? Wanneer je nl. jezelf iets cadeau doet, en dit ook echt ontvangt, wil dat zeggen dat je jezelf ook werkelijk iets gunt. Je vindt jezelf voldoende waard om iets te krijgen. Is dat egoïsme? Nee zeker niet! Ik zal je uitleggen waarom niet. Op het moment dat je al een tijdje verlangt naar iets, en het is dan ineens binnen handbereik, dan gebeurt er iets in je hoofd en je hart. Het maakt een sprongetje. Je voelt dat je geluksgevoel wordt versterkt, en dat is precies wat je nodig hebt. Natuurlijk is het ook fijn om oprecht iets te ontvangen van een ander. Maar als je iets ontvangt van jezelf geeft dat je tegelijkertijd een gevoel van onafhankelijkheid. Dat jouw eigen geluk niet enkel afhankelijk is van anderen, maar dat je er ook zelf verantwoordelijkheid voor kunt nemen. Zo kun je jezelf ook iets geven dat niet materieel is: Bijvoorbeeld een KANS!

Geef jij jezelf een KANS? En doe je dat elke dag opnieuw? Stel je voor dat je opstaat en tegen jezelf zegt: Ik geef mezelf vandaag een nieuwe kans om gelukkig te zijn. En stel dat je dat elke dag doet. Wat zou er gebeuren? Probeer het maar eens. Ik wens jullie heel veel succes met het GEVEN en ONTVANGEN in december.