zondag 19 juni 2016

Vader(s)dag

Vandaag is het vader(s)dag. Voor mij leeft dat niet zo heel erg. Mijn eigen vader is er al 24 jaar niet meer, en daarvoor was hij vaak ziek of niet zo mobiel. Eigenlijk kun je wel stellen dat ik mijn vader gemist heb in mijn leven, vooral vanaf mijn zevende jaar. Daarna kon hij niet goed meer lopen, was hij geen klimrek meer, en zeker geen knuffelbeer. Ik ontmoette de vaders van vriendinnen maar hoewel die veel gezonder waren, waren die ook geen vervanging voor wat ik mijn vader zocht. Er waren vriendinnen met vaders die op de bank hingen en rookten, en die vond ik "lui". Er waren vaders die altijd in zaken zaten en nauwelijks thuis waren, die vond ik "vaag". Er waren vaders die altijd een discussie begonnen en een boek lazen..die vond ik uiterst "saai". Bestond er zoiets als de ideale vader? Ik begon te twijfelen. Ik zocht een avontuurlijke vader die stimuleerde om te gaan sporten. Ik zocht een culinaire vader, die met mij in de keuken zou staan om te koken. Ik zocht een vader die van dieren hield en van wie ik ze allemaal mocht houden. Een vader die mij zou verrassen en mee zou nemen. Die met mij kamperen ging en fietsen. Zo'n vader wilde ik. En geloof me, ik zocht lang naar de ideale "vaderfiguur", en werd keer op keer teleurgesteld. Want ik ontdekte dat er zelfs surrogaat vaders waren, die dat knuffelen niet aankonden of er geen raad mee wisten.
Wat had ik wel? Mijn vader was een vader waar ons gezin op kon bouwen. Iemand die zich verantwoordelijk voelde en die verantwoordelijkheid ook nam! Die altijd zorgde dat er inkomen was en toen hij invalide werd zich ging omscholen, om toch weer aan de bak te komen. Een vader die heel erg handig was, van vele ambachten thuis. Hij kon alles repareren, en toen het fysiek niet meer lukte om alle klusjes in huis te klaren, ging hij "mentale" en "abstracte" problemen oplossen. Hij promoveerde van onderhoudsmonteur naar computer programmeur. Maar hij was ook een vader die gefrustreerd raakte toen hij zijn eigen dromen zag vervagen en zich "mislukt" voelde in wat hij als zijn toekomst had voor zich gezien.
De perfecte vader bestaat niet denk ik. Hoewel ik erg blij ben met de rol die mijn eigen man speelt als vader in ons eigen gezin. Onze kinderen zullen ook ongetwijfeld een vinger kunnen leggen op wat zij misten en op wat zij erg waardeerden. Maar dat zij meer "vader" hebben gehad dan ikzelf, dat maakt me blij!
Zonder in absolute waarheden te vallen over traditionele rolpatronen, hebben vaders doorgaans een iets andere invloed in de opvoeding dan moeders. Waar moeders "dragend, bevestigend en zorgend" zijn en vaak een lange adem en veel geduld hebben, zijn mannen meer "initiatief nemend, grenzen bepalend en doelgerichter". Wanneer je in je leven ontdekt dat je "dienstbare" kant meer ontwikkeld is dan je "zakelijke" kant is het soms handig eens te kijken naar de verhouding/relatie met je vader en/of moeder. Wie stimuleerde wat? Tegenwoordig zijn er meer en meer één ouder gezinnen waarin moeders beide kanten willen vertegenwoordigen. Structuur aanbrengen blijkt dan vaak heel lastig. Het (complete) gezin bepaalde altijd die structuur, en nu is deze structuur verdwenen.
Ik ben blij dat ik, na jaren in de zorg te hebben gewerkt, nu meer persoonlijke ontwikkeling kan doormaken op het zakelijke vlak. Mijn nieuwe carrière daagt me enorm uit om meer balans in mijn leven te brengen. Zo leerde ik doelgerichter mijn acties te plannen, duidelijker voorwaarden te stellen en mijn eigen grenzen beter te bewaken. Hoe mooi is dat als je dat na je 55e nog kunt doen, met een bedrijf die hier alle mogelijkheden voor geeft?
Ik denk dat mijn vader misschien wel stiekem trots op mij is daarboven als hij naar beneden kijkt. Vandaag op vaderdag bedank ik hem ik weer opnieuw, voor wat hij aan mij gegeven heeft.