Over eten..

De uitdaging van deze week is met kerst een menu op tafel te zetten waarbij rekening gehouden wordt met: enkele vegetariërs, een koemelkvrij dieet, een lactose/volkorenvrij dieet. En dan ook rekening houden met leeftijd (het moet goed te kauwen zijn). Er zijn meerdere personen die geen vis en geen champions eten, geen uit, prei, pompoen, courgette, en aubergine, en geen geitenkaas lusten. Dat vinden Popko en ik juist zo lekker!

Mijn oplossing: We beginnen met een biologisch tomaten/wortelsoepje zonder vlees, room of vermicelli. Daarbij lactose vrij natuurbrood met noten of olijven of naturel.  

En ik ga vier hartige taartjes maken! Twee vegetarisch, waarvan één met veel geitenkaas, aubergine, paprika, en broccoli en noten, één met rijst, eieren en spinazie en Twentse oude kaas.

Ik maak er één met broccoli en biologische kipfilet, paprika. Ik maak er één met prei, aardappelen (uit eigen tuin!), champions en biologisch rundergehakt. We eten er gemengde sla bij, zonder feta en olijven, dat zet ik los op tafel voor de liefhebbers. Ik koop meestal zoveel mogelijk biologische producten, zodat de smaken sterker blijven en je niet veel ingrediënten nodig per keer nodig hebt. Het voordeel van hartige taart is dat je het goed van te voren kunt maken.bladerdeeg bevat vaakmelk of lactose, dus ik maak zelf een eigen deegje.

Om te voorkomen dat we ons “over”eten, gaan we soms al om 16.00 uur aan de soep. Vaak hebben we er dan een fikse wandeling opzitten en daarna thee gedronken. I.p.v. van chips en zoutjes op tafel te zetten kunnen we prima aan ons voorgerecht beginnen. En dat kan dan worden opgevolgd met een lekker wijntje of ander glaasje voor we aan het hoofdgerecht beginnen. Op die manier krijg je met de thee en soep alweer genoeg vocht binnen en is het ook niet zo moeilijk om de rest van het kerstdiner op te schuiven naar bijv. 19.00. Vooral als de gesprekken goed zijn en het huis lekker warm en sfeervol verlicht.

Op eerste kerstdag wordt er bij ons vaak gebruncht, in plaats van een ontbijt en lunch. Het ritme van de dag ziet er daarom anders uit als op een “gewone”dag. Met het eten en drinken hou ik daar rekening mee.

Stel we brunchen om 11.00.. dan kunnen we om 12.00 uur samen aan de thee of koffie gaan en om half 1 de wandelschoenen aantrekken. Een lekker stuk fruit mee…en dan houden we het weer even vol. Terug thuis een warme kop thee en daarna dus aan (de eerder genoemde) soep..

Het toetje? Ik ga dit jaar een rijstpudding maken met kokoswater en rijst met custard. Gewoon mijn eigen recept. We hebben nog heerlijke Japanse veenbessen in de vriezer en die zullen er  heerlijk bij smaken. Ook (bij voorkeur verse) ananas is goed om de maaltijd mee af te sluiten voor een goede spijsvertering.

Wat ik erg gezellig vind is de dag afsluiten met een spel. We vinden dat gelukkig allemaal heel leuk, al zal oma tegen die tijd wel haar bed gaan opzoeken.

Voor de kinderen ruimte om die felbegeerde chips of pinda’s toch nog uit de kast te halen. Maar ik denk dat de magen dan alweer meer en meer gevuld zijn dan in welk ontwikkelingsland ook.

Ik heb daarom een deal gemaakt met mezelf en een spaarpot neergezet. Ik heb daar 10% ingedaan van het bedrag dat ik aan boodschappen heb besteed deze week en daar komen nog meer boodschappen bij. Ik ga door tot aan oude jaar hiermee, en kies een doel uit om het naar over te maken. Welk doel? Dat is voor mij een vraag nog. Weet jij een eerlijke organisatie die goed zorgt voor anderen op het gebied van eten en drinken? En dan bedoel ik niet alleen met kerst! Laat het me weten!

Ik wens jullie allemaal hele fijne feestdagen op je eigen manier met je eigen dierbaren om je heen. En waar dierbaren worden gemist…gun ik je de warmte van lieve mensen om je heen om je te helpen jouw lichtje door de donkere dagen heen te dragen.

Helen

Een Creatieve Geest

Wat is er leuker dan verstrikt raken in een avontuur dat je door een proces leidt, en waarvan je niet weet waar het naar toegaat. Het is net niet te saai om er mee op te houden, en ook net niet eng genoeg om ervoor weg te lopen. Eigenlijk is de uitdaging net iets groter, dan de belemmering, het verlangen groter dan het ongeloof en de wil sterker dan de onwil. Soms is er zelfs chaos, omdat alles komt zoals het komt en niets zich laat "regelen". En in die chaos, ontstaat langzaam een patroon, een nieuwe orde. Niets is meer als daarvoor maar het klopt wel.
Creativiteit komt opgang als we bereid zijn te spelen met de regels of ze zelfs helemaal los te laten. Kunstenaars gaan vaak verder door  het proces. Het wordt kunst, een artistiek proces, waarbij ook gedachten geen beperkingen meer zijn en onmogelijke verhoudingen, kleurenpaletten, materialen en vormen ineens mogelijk zijn.  De meest ingenieuze uitvindingen zijn per toeval ontstaan omdat men buiten de bestaande kaders durfde denken.
In mijn opleiding tot creatief therapeut heb ik veel geleerd over creatieve processen. En dan vooral over het spanningsveld tussen  de "veiligheid" en "uitdaging". We leerden om mensen continue te verleiden om grenzen over te gaan, zonder ze daar met geweld overheen te duwen. We gebruikten onze eigen creatieve geest als het ware, om situaties te creëren waarin anderen "emotioneel" konden groeien.
Nou ben ik niet in de beeldende vormen opgeleid maar in dramatische expressie. Daar ging het om dezelfde creatieve processen, maar met andere middelen. Lichaamstaal, mimiek, en tekst, rollen en decors...alles werd ingezet om een situatie te creëren die voor de cliënt aanvaardbaar of veilig genoeg was om te experimenteren met nieuw gedrag, nieuwe gevoelens, andere gedachten...
Ik dacht in die tijd dat het in het zakenleven zo anders zou gaan. Dat daar niet veel creativiteit bij kwam kijken... Nou, inmiddels weet ik wel beter. In mijn eigen business en de begeleiding van directe collega's kom ik hetzelfde proces weer tegen. Er is geen succes mogelijk zonder groei en geen groei zonder verandering. Elke dag ben ik bezig met de vraag hoe ik grenzen kan verleggen, voor mezelf, maar ook voor anderen. Continue ligt de focus op verandering in de gewenste richting.
Maar net zoals bij schilderen, dichten of acteren, is er ook stilte nodig. Een periode van niets doen. Zodat het proces diep binnenin zich kan ontvouwen en voorbereiden. zodat de ideeën in lichaam en geest kunnen rijpen.
December is zo'n maand voor mij. Ik kom weer meer thuis bij mezelf. Ik heb die rust nodig. Zodat mijn geest weer creatief los kan gaan straks, en ik me weer vol vertrouwen kan over geven aan de stroom van inspiratie die geboren gaat worden.
In januari mag ik weer openbloeien. En wat ik voor me zie is een magische bloem. Magisch, omdat ik nog niet weet welke kleur, geur of vorm deze bloem zal hebben. Ik weet alleen dat er een zaadje klaarligt, dat weer ontkiemt in de rust en dat in de stilte van december geboren gaat worden, en in april helemaal opengaat naar de wereld. 2017: Ik kom eraan!    

       

Over geld...gesproken...

De laatste tijd wordt veel gesproken over geld. Maakt geld gelukkig?
Mijn antwoord is volmondig JA..en maar....Want het is niet het geld zelf dat gelukkig kan maken, het is de droom die je ermee kunt verwezenlijken, die je happy maakt.
Geld is een ruilmiddel. Net als alles in het leven eigenlijk. Toen we nog dichterbij de natuur leefden, en geld nog niet was uitgevonden, ruilden we veel. De jager ving vlees, de visser vis en we genoten van de overvloed die er was in de wateren en in de wouden. De bomen gaven ons vruchten, de struiken bessen, en er was genoeg voor iedereen...En als er overvloed was, kon je uitdelen.
Doordat er roofbouw werd gepleegd op veel gewassen, en de zeeën overbevist werden, werd alles zomaar schaars.. een beetje kort door de bocht misschien, maar het komt erop neer dat we met weinig respect met de natuur zijn omgesprongen. We zijn ervan vervreemd en geld werd ons ruilmiddel om wat de natuur ons ons eerst gratis gaf, nu te verhandelen als waar...
Maar ook geld is er in feite, net als de natuur, in overvloed! En van overvloed mag je uitdelen. Wanneer je al het geld van de wereld op een hoop zou gooien en opnieuw zou verdelen, dan zou jij ook jouw deel krijgen en kon je wellicht meer besteden dan nu. Eigenlijk hebben we dus allemaal recht op eigen deel. Daar is niets hebberig aan. We zijn immers allemaal op aarde gekomen om onze droom te leven.
Zoals we respectvol met onze natuur dienen om te gaan, zo dienen we ook respectvol met geld om te gaan. Ik hou daarom niet van "verkwisten" maar gun iemand anders een berg geld als die goed besteed wordt en weer iets teruggeeft aan de aarde of het leven. Ook mag je er best een keer goed van genieten! Want als je volop geniet is dat een hoge waarde waarin plezier, dankbaarheid en geluk ervaren wordt. Met andere woorden: ik denk dat het heel belangrijk is waaraan je geld uitgeeft, uit respect voor de wereld en haar bewoners inclusief jezelf. En als je geld goed besteed, zal er meer geld terug komen!
Zo is de wet van de aantrekkingskracht. Zoals de zaden die je in de grond stopt en met liefde verzorgt, ook weer vrucht zullen dragen. Wanneer er genoeg vruchten aan de struiken groeien kan iedereen er gratis van plukken! En wanneer ik in overvloed van geld kan leven, kan ik gratis uitdelen!! Dat is waarom ik van geld hou. Ik trek het graag aan, omdat ik het in liefde wil vermenigvuldigen. Zo kan ik mijn dromen verwezenlijken, overvloed creëren en daarvan uitdelen. Verder wil ik graag de wereld over reizen, iets nalaten voor mijn kinderen en kleinkinderen, goede doelen steunen, en ook zelf prettig en relaxed leven. Geld mag net als de natuur: in beweging zijn. Zet het niet vast, maar laat het stromen als water. Zeg altijd dank je wel...voor wat je ontvangt en voel met je hart waar je geld aan wil uitgeven.
Sinds ik mijn blokkade op geld heb aangepakt, (ik ben opgevoed met de boodschap; wees tevreden met wat je hebt), gaat het genereren van inkomen een stuk makkelijker. Want je kunt best tevreden zijn én tegelijkertijd meer verlangen! Het gaat erom hoe jouw droom eruit ziet1 Wat wil jij bereiken?
Wat wil jij teruggeven aan de aarde en haar bewoners?  Geld maakt de weg VRIJ naar VRIJHEID, wanneer je in LIEFDE en met RESPECT omgaat met geld, dan zal geld niet tegen je werken maar kan het meebewegen. Zoals je een boom kunt planten om er appels aan te laten groeien, zo kun je ook een investering doen, die geld laat groeien.
Een belangrijke investering voor mij is ook tijd! Tijd is er namelijk nog steeds in overvloed, en kun je net als geld maar één keer besteden. Hoe je tijd besteedt en met wie, is daarom ook belangrijk. Iets wat velen over het hoofd zien. En ook TIJD kun je vermenigvuldigen door samen te werken. In plaats van alles zelf te doen, leer ik 5 anderen hetzelfde te doen als ik, en zo kan ik 5 x meer tijd aan hetzelfde besteden. Daarmee loop ik in op de toekomst en hou ik aan het eind van de rit meer tijd over.
Hoe het werkt leg ik je graag een keer nader uit. Nu ga ik even van de zon genieten, die volop buiten schijnt. Vitamine D binnenhalen, want ook zonlicht, is er in OVERVLOED!!

Daag jezelf uit!

We hebben bijna vakantie..Nog één dag ertegenaan en dan heb ik er morgen 17 werkdagen van september opzitten en heb ik het aantal gesprekken gevoerd wat ik verlangde. Hoewel ik meedeed aan een challenge waar meerderde personen aan deelnamen, had ik het soms gevoel dat ik in mijn eentje de challenge deed, en dat is niet erg. De afspraak die je maakt om business te bouwen, of om een doel te halen, maak je in de eerste plaats met jezelf! Je hoeft voor niemand anders je dromen te verwezenlijken. Je droom is immers uniek! Je kunt je doelen delen, je kunt anderen getuigen laten zijn van je dromen en verlangens, maar je doet het tenslotte allemaal alleen maar, omdat je het zelf wil, of omdat je er zelf naar verlangt. 

Dat verlangen om te gaan voor wat ik belangrijk vind, wordt voor mij steeds sterker. Ik heb daarom een tip voor iedereen die niet vooruit komt:

Alleen met mindset-training en positieve gedachten en - programmeringen kom je er niet. Dan zit je wel hoog in je energie, maar zo sta je niet altijd sterk in je actie. Lichaam en geest werken samen. 

Laat je alleen de geest het werk doen dan wordt het lichaam lui en kom je alsnog in passiviteit terecht. Zoiets als: wachten tot de zon gaat schijnen voor je gaat wandelen. Je kunt wachtend op de zon al beginnen met lopen en zo merken dat de wacht-tijd korter wordt en het lichaam direct profiteert van het eerste straaltje zon.

Ga je alleen in de actie, zonder connectie met je verlangen, dan voelt het of al je acties zinloos zijn. Denk eens aan een bloem: alleen op zon kan hij niet leven, hij heeft ook voeding en water nodig. Maar in het donker zal hij, met voldoende water en voeding het ook niet redden....omdat hij niet in zijn licht staat en niet de richting weet waarheen hij wil groeien.

Niet voor niets zit ons hart in het MIDDEN!!! Tussen onze kruin en onze voeten. In het HART is de perfecte balans tussen geest en lichaam, tussen hemel en aarde, tussen nuchterheid en esoterie. 

We zijn in ons leven wellicht "foutief"geprogrammeerd, met het idee dat ons denken het belangrijkste is. We leerden het body-feeling-mind principe, maar gelukkig is daar het principe van de "soul" bij gekomen. De ziel resoneert met het HART en de frequentie daarvan. Omdat het hart eerder signalen opvangt dan het verstand, en directer reageert, kan het lichaam ook sneller tot actie overgaan.  Het hoeft nl. geen omweg meer te maken via het  hoofd.

Hoe meer wisselwerking er is tussen het denken en het lichaam, hoe vaker we ons hart halverwege ontmoeten, en hoe makkelijker we dus kunnen afstemmen op wat onze ziel verlangt. Blijf dus niet in je gedachten hangen, ook niet in uitsluitend in positieve gedachten zonder tegelijkertijd in beweging te komen! Doe iets! Maakt niet uit wat maar beweeg!!! En laat je hart het kompas zijn op je weg naar persoonlijke en zakelijke groei! 

Voorbij trots of schaamte

Ze is al op leeftijd. Om precies te zijn 93 jaar. Dit jaar heeft ze besloten om te gaan verhuizen. Ze gaat naar een appartement op de begane grond van een woon centrum. Waar ze voor zichzelf blijft zorgen.

Wat opvalt als je met haar in gesprek gaat, is dat ze precies weet wat ze wil, helder van geest is, rechtop loopt achter de rollator. Haar houding vertelt een hoop: Fier, trots op haar hoge leeftijd, en dat wil ze dan ook graag aan anderen laten weten. Het is natuurlijk prachtig als mensen je jonger schatten. Het is natuurlijk mooi als je kunt zeggen dat je nog op jezelf woont en je eigen eten maakt. Ze is er heel terecht "trots"op.

Maar er zit ook een andere kant aan trots. Want je kunt ook aan je trots "gehecht" zijn. Je kunt die trots dan moeilijk laten varen als de omstandigheden veranderen. Dan kun je ook "te" trots zijn. Te trots om een rollator te pakken of te trots om werk uit handen te geven of hulp te vragen.
Eigenwijze mensen zijn daarom vaak ook mensen die veel trots hebben. Eenmaal hebben ze die trots echt verdiend en ze zijn erom gewaardeerd. De angst om die waardering te verliezen maakt vaak, dat ze vasthouden aan deze trots. Eigenwijsheid komt vaak voort uit ontkenning.

*Ze kan nu met trots vertellen dat ze een van de mooiste plekjes krijgt in het wooncentrum. Een kleine woning aan de achterkant, zonder beneden of bovenburen. Eigen keuken en wasmachine, dus nee...nog geen bejaardentehuis.

Bij mijn moeder, die 83 is, zie ik dat er ook schaamte bijkomt op het moment dat ze geconfronteerd met zaken die niet meer zoals vroeger gaan. Geen eigenwijsheid, maar meer een neiging de zaken weer goed of mooi te praten. Er worden bij schaamte niet gelijk zaken ontkend (zoals bij eigenwijsheid) maar een verklaring gegeven. Alsof oudere mensen nog steeds verantwoordelijkheid zouden moeten afdragen voor hun gedrag, wanneer het niet meer als vroeger gaat. Het duurde even voordat ze in het Drents Museum aan mij vroeg of er ook rolstoelen waren en of ik haar wilde rondrijden. Teveel en te lang staan lukte haar niet en ze verontschuldigde zich..

"Weet je mam", zei ik, "Dat ik gewoon trots op je ben?" Ze kon zich niet voorstellen dat ik trots op haar was, omdat ze dat op dat moment niet op zichzelf was. Maar ik vertelde haar dat er moed voor nodig is om dat te vragen. Ze wilde heel graag bij elke vitrine lezen wat er geschreven stond en dat verlangen was sterker dan haar "schaamte" voor een rolstoel. Die fase van schaamte is ze inmiddels allang voorbij! Op het strand, in het ziekenhuis, het is nu oké als we de rolstoel erbij halen. Dan kom je tenminste nog eens ergens.

*Mijn moeder kan dus nu met trots vertellen dat ze een strandwandeling heeft gemaakt. Terwijl veel van haar leeftijdgenoten  zich erbij neerleggen dat ze niet meer naar het strand kunnen..

Wat gebeurt er als je iemand zijn/haar trots afpakt? Dit leidt vaak tot een conflict. Want de persoon zelf wordt ermee geconfronteerd dat iets wat eerst fijn was, nu een andere lading heeft. Dat kan als een falen worden gevoeld. De persoon gaat van zich afbijten en zich verdedigen...wat eigenlijk helemaal niet nodig is. In werkelijkheid is het een conflict dat je met jezelf hebt. Je bent niet meer zo trots op jezelf als je zou willen. En als dat dan ook nog "zichtbaar" is voor anderen,  komt daar schaamte bij en misschien onderhuids een schuldgevoel... Het zorgt voor negatieve energie. en dat is nou juist wat een oudere niet kan gebruiken.

Trots is prachtig! Te veel trots kan leiden naar frustratie, eigenwijsheid, onmacht en schaamte. Het is mooi als we jonge kinderen regelmatig vragen waar ze zelf trots op zijn. Ze weten dat vaak heel goed te verwoorden,  maar krijgen er vaak geen gelegenheid toe. Van trots groei je! In je privéleven maar ook zakelijk. Sta eens stil bij wat je hebt bereikt en hoever je bent gekomen. Wees er blij mee. Het brengt je energie omhoog. Je trekt er andere mensen mee aan die het ook zien en het bevestigen, en die op hun beurt trots op jou zijn.
Ik ben trots op  mijn moeder en op mijn schoonmoeder, die allebei voelen dat waar ze vroeger trots op waren, nu verandert. Maar ook zij gaan door in hun persoonlijke groei door te leren dat 'trots" een tijdelijke emotie is, die je ook weer los mag laten.

Ouder worden of slechts een kind zijn: het is geen schande of iets om je voor te schamen. Valse schaamte hebben al helemaal niet. Wat anderen denken? Daar hoef je je niet mee bezig te houden. Gelukkig...maar.

Vriendschappen

Sinds ik volledig thuis werk merk ik dat ik weer meer zin krijg in sociale contacten. En dan m.n. het aanhalen van 'oude" contacten bevalt me goed. Vrienden die vroeger al vrienden waren, familieleden met wie er een "klik" is, oude school genoten... de waarde van deze vriendschappen dringt steeds meer tot mij door.
Het is daarbij vooral fijn om samen iets te doen merk ik. Vrienden om mee te fietsen of te wandelen. Onlangs was ik bij een feestje waar één van onze vrienden 60 jaar werd en ik bedacht me: we gaan allemaal die kant op! We maken allemaal dezelfde live events door. Heerlijk was het om weer te dansen op muziek uit onze tijd! Maar ook op zakelijk gebied werkt het zoveel prettiger, als je collega's vrienden zijn of kunnen worden. Een goede vriendin die ik al 25 jaar ken, helpt me bij de administratie. Bij een andere vriendin volg ik een yoga cursus en wat eerst de moeder was van een vriendin van mijn dochter, is nu mijn wandel vriendin. Weer een andere vriendin ken ik nog van toen we op kamers woonden en we hebben vrienden overgehouden na een vakantie in Frankrijk.
Maar ook in zaken vind ik het prettig om met bevriende personen te werken.  Zo maakte een oude klasgenoot van de basis school onze website en ga ik voor de zolen van mijn schoenen ook naar een oud klasgenoot toe.  Het is fijn als ik mensen persoonlijk ken en vertrouw...
In onze vriendenkring zijn er die net als wij hun bejaarde ouders bezoeken, voor ze zorgen of ze inmiddels door de dood zijn verloren. Kinderen gaan de deur uit, studeren, over de wereld reizen, werken of wonen in het buitenland, krijgen verkering, zijn getrouwd of zijn gaan samenwonen. Sommige van onze vrienden zijn inmiddels opa en oma geworden! Zover zijn wij nog niet, maar o wat vind ik het leuk om al deze ervaringen en belevenissen te delen. Ik weet nog van hen dat ze vader of moeder werden..
Veel van de nu volwassen kinderen heb ik geboren zien worden, en hun ontwikkeling op afstand gevolgd. Lief en leed deelden we. Overlijdenskaartjes, geboortekaartjes, vakantiegroeten...
Wat me ook opvalt is dat veel van onze vrienden net als wij al lange tijd samen zijn. Ook dat maakt het mogelijk om langere tijd met elkaar op te trekken en relaties te verdiepen. Ook als we elkaar een paar jaar niet veel ontmoeten, is die klik er snel weer op het moment dat we samen zijn.
Misschien gaan deze vriendschappen wel zo goed, omdat we elkaar niet altijd nodig hebben. We claimen elkaar niet. Maar toen ik in een hele zware periode van mijn leven zat, heb ik wel de warmte mogen ervaren die deze vrienden ons toen gaven...
Helaas ben ik ook vriendschappen kwijtgeraakt. En dat heeft pijn gedaan! Zeker als zo'n vriendschap al heel jong in je leven begint.
Inmiddels ben ik ook wel zover dat ik niet meer geloof in "voor eeuwig en altijd" maar "voor de tijd die het duurt". Mensen komen op je pad, je loopt samen op, je legt verbindingen....maar in die (ver) binding kan er ook makkelijk iets misgaan, omdat je nooit alle ins- en outs van iemand kent. Bovendien volgt ieder mens een andere route en het kan niet de bedoeling zijn dat je je vrienden van hun pad afhoudt.
Iemand die je graag mag, gun je toch zijn/haar geluk. En als dat is op een andere weg, met een andere persoon, of op een ander continent... tja...wie ben je dan om dat tegen te houden? Echte vrienden gunnen elkaar denk ik daarom ook hun eigen leven. Laten elkaar in hun waarde.
Sommige familieleden worden vrienden, sommige vrienden voelen aan als familie. Voor mij is het duidelijk dat ik vriendschappen nodig heb, omdat we sociale wezens zijn die zich manifesteren door ervaringen en het delen ervan.
En nu, het afgelopen jaar, besef ik meer en meer de waarde van duurzame relaties. Ik ben intens dankbaar dat ik vrienden heb. Ik ben er zuinig op en investeer erin.
Komt dat ook omdat we allemaal ouder worden? Zijn we allemaal de balans aan het opmaken? Of komen we allemaal weer meer thuis bij onszelf? Komen we in een face van ons leven waarop kwaliteit belangrijker wordt dan kwantiteit en we zelf weer meer willen beschikken over onze tijd? Ik denk nl. dat ik niet de enige ben die genoeg heeft van het "geleefd" worden. Leef je leven, en deel het met wie je dat delen wilt!!
Foto: Uit de oude doos!

Investeer in je toekomst door geluk te delen!

Wat zijn deze zomer jouw geniet momenten? Deel niet alleen je successen, maar vooral je geluk met elkaar want, als je je gelukkig voelt, heb je automatisch ook succes! Want je dag is dan geslaagd.

Toen onze eerste werd geboren kon ik mijn "geluk niet op" en stopte ik het overschot in een doosje. Ik deelde uit, met iedereen hoe blij ik was, maar het doosje raakte niet leeg. Toen het met de geboorte van de tweede anders liep greep ik terug naar dat doosje. Het gaf me houvast, omdat het me weer in contact bracht met mijn gevoel van liefde, naast het gevoel van verdriet dat ik voelde. 
Geluksmomenten zijn voedsel zijn voor je ziel !! Dus geniet momenten delen is investeren in je toekomst. Vandaag of morgen kan het zomaar zijn dat je leven een andere wending krijgt. Wat als je dan je NU je tijd niet neemt? Zeg tegen mensen om je heen van wie je houd wat ze voor je betekenen. Deel je geluksmomenten met elkaar. Durf dat, ook als er minder goede berichten zijn om je heen. Het geeft energie en je verspreid er liefde en geluk mee. Het geeft hoop en troost, en geeft dankbaarheid en vertrouwen en het doet niet alleen jou, maar ook anderen goed! 

Ik ben blij dat ik zo met mijn moeder heb genoten enkele weken geleden met de rolstoel op het strand van Schiermonnikoog en dat ik dat gedeeld heb met velen, want vandaag ligt in het ziekenhuis omdat haar benen blokkeerden. Maar in haar bed kan ze denken aan de meeuwen die ze hoorde en de stralende zon. En deze voorbeelden kennen jullie ook in je omgeving!
 
Deel je geluksmomenten. Niet om ellende en pijn te verbloemen, te ontkennen of te bagatelliseren, want die blijven, maar om er iets naast te zetten. Het contact met het "echte leven" is wat er toe doet en wat weer de energiestroom op gang brengt naar meer liefde en meer geluk. Liefde vermenigvuldigt zich, door het te delen! Ik wens jullie daarom allemaal geluk en geniet momenten.

Ervarend leren....

Na een maand pauze pak ik het bloggen weer vast. Juli was een geweldige maand, om veel af te ronden. Augustus is de maand waarin ik mij ga voorbereiden op het nieuwe seizoen en daarbij mijn rol als business en lifestyle-coach.



Vanmorgen las ik een stukje tekst die me weer confronteerde met mijn eigen "goede bedoelingen" als coach.
Hoe vaak heb ik niet op het punt gestaan om in te grijpen als ik een ander in dezelfde valkuil zag stappen als ikzelf?
Hoe vaak jeuken mijn handen niet om het over te nemen of op te lossen voor die ander?
Wat baalde ik in het verleden, als ik achteraf ontdekte dat ik iets op een andere, betere manier had kunnen doen?
Wat wil ik graag iedereen behoeden voor dezelfde fouten!
En toch....ik kan het uiteindelijk niet voorkomen. Ik kan enkel uitleg geven en waarschuwen.

Waarschuwen om niet te wachten tot het laatste moment, met de voorbereiding van je werk en niet te veel te verslappen.
Waarschuwen om niet te enthousiast te zijn en iedereen te willen overtuigen.
Waarschuwen om niet te veel zijwegen in te slaan die je van je focus afhouden.
Uitleggen waarom is daarbij wel belangrijker geworden! Net als in de opvoeding van kinderen die alles willen snappen en niet klakkeloos willen overnemen, zo laten veel collega's zich liever niet de les lezen. Duplicatie is eigenlijk "iets 'gedeeltelijk' klakkeloos" overnemen! En gelukkig denken de teamleden met wie wij samenwerken zelf ook nog na..
Uitleggen kan helpen, maar niet voorkomen dat iemand een maand omzet mist en weer opnieuw kan beginnen.
Uitleggen kan helpen, maar niet voorkomen dat iemand door google anders wordt neergezet dan voor mij wenselijk is.
Uitleggen kan helpen maar niet voorkomen dat iemand een andere keuze maakt dan dat ik graag zou willen.
Coachen heeft alles te maken met je steil van opvoeden. Wanneer grijp je in en wanneer laat je iemand zijn hoofd stoten? Als waarschuwen en uitleggen niet meer werkt! Want wat dan mist er iets heel wezenlijks: ERVARING!!!
De impact van de eigen ervaring wordt nog vaak onderschat. Voor een groot deel, misschien wel het belangrijkste deel, leren we uit eigen ervaring! Ervaren doe je met je hele systeem: Je denken, voelen, lichaam, intuïtie. Krijg je het ergens benauwd van? Of juist kippenvel? Krijg je energie van je actie of voel je de energie uit je weg glijden? Door ervaringen weten we en leren we ook wat we NIET meer moeten doen, en NIET meer moeten zeggen, NIET meer moeten denken.
Een goede coach biedt naar mijn idee daarom ook "ervaringsmomenten' aan.
Hoe voelt hem om voor een groep te staan en je verhaal te doen?
Hoe voelt het om je verhaal te delen met anderen en daar feedback op te krijgen?
Hoe voelt het om zelf een gesprek te doen en dan met je mond vol tanden te staan?
Hoe voelt het als iemand niet meegaat in jouw droom? Jouw droom niet ziet?

Het evalueren van de ervaring hoort er dan natuurlijk ook bij.
Niet: "Zie je nou wel! Ik had je toch gewaarschuwd!"
Maar: "Wat heb je nu geleerd?" en "Begrijp je nu waarom iets niet werkt?"
Als je het gevoel hebt dat je nog ervaring mist, kijk dan waar je die ervaring op kan doen en wie jou erbij kan helpen.

En als ik dat ben, weet dan dat ik je "soms" laar struikelen, maar ook weer zal helpen om op te e staan. 

Ondernemen vanuit het hart.

Wat is ondernemen? Ik vraag het me dikwijls af. Vooral omdat ik wel een ondernemer ben, maar me niet altijd zo voel. Hoe zou dat komen?
Als ik in het verleden dacht aan ondernemers dan dacht ik aan mensen in het midden- en kleinbedrijf. Aan eigenaren van zaken en gebouwen. Aan mannen in pakken en vrouwen op hakken. Ja eigenlijk dacht ik in clichés! Best wel erg eigenlijk! Want ik kom uit de zorg en vond het dan ook niet altijd plezierig als iedereen bij hulpverleners dacht aan mannen met geitenwollen sokken die hun baard niet schoren en vrouwen in poncho's. Dus laten we de clichés maar achterwege.

Het gaat bij ondernemen tegenwoordig meer om een manier van handelen. En de creativiteit, inventiviteit en vrijheid daarin. Ik zou ondernemen bijna een avontuur willen noemen. Want ondernemen doe je met een doel. Het is een reis waaraan je begint. Voor je gaat handelen, dus letterlijk in actie komt, is het handig een visie te hebben. Daarvoor heb je niets aan ondernemende handen alleen, maar heb je ook een ondernemende geest nodig. Met je geest creëer je je resultaat uiteindelijk. Je ziet het voor je, en daarna ga je je route uitstippelen ernaar toe. Net als bij je vakantie.

Als ik aan mijn vakantie denk, dan weet ik dat ik bijv. dat we naar Barcelona gaan vliegen. Ik zie in gedachten mij al door die stad lopen. Mijn geest creëert het beeld waar ik naar toe wil. Mijn hersenen helpen mij vervolgens om een plan te maken. Een plan wat strategisch slim is en wat een logische volgorde kent. Creativiteit heb ik nodig om in oplossingen te kunnen denken wanneer is een hindernis of obstakel tegenkom. En om creatief te zijn heb ik mijn beide hersenhelften nodig. Zodat ik al handelend kan denken, en al denkend kan handelen. Maar er is meer....

In een onderneming is er net als bij een reis, een doel in het vooruitzicht. Maar wat is de reden? Waarom wil je juist dat doel bereiken? Nu komen we duidelijker bij de kern van mijn verhaal. Het gaat tenslotte allemaal om het "waarom". Ik wil ergens naartoe omdat ik daar een goede reden voor heb of een sterk verlangen. Dat heet passie. Ik onderneem acties waar ik zelf blij van wordt. Dus ik ben me opnieuw af gaan vragen waar ik nou blij van word... en dat is nog steeds: mensen helpen!
Nu ben ik ondernemer, omdat ik mijn diensten anders inzit, hier een hoger doel ermee bereiken wil en anderen daarin wil laten meegroeien.

Als je mij jaren geleden had gezegd dat ik ondernemer zou worden, had ik je waarschijnlijk raar aangekeken. Want mijn hart ligt bij mensen. Nu weet ik, dat juist mijn liefde voor mensen, mij een goede ondernemer kan maken. Want liefde verbindt en er is niets mis mee als je je vanuit je hart wilt werken. Het gaat ook hier om LIEFDE. Ik heb ontdekt dat ik eigen kapitaal kon opbouwen zonder een investering vooraf en zonder te hoeven verhandelen. Dat bevalt me zo goed dat ik dat anderen ook graag gun! Ik kan mensen helpen om andere keuzes te maken, keuzes die hen gelukkiger kunnen maken en op den duur een schoner, fitter en rijker leven bieden.

Ondernemen vanuit mijn hart. Het is meer dan een holle kreet. Ik voel het echt. Het gaat om de ander. Alleen door een individu vooruit te helpen gaat de groep vooruit. En als elk individu voor omzet zorgt die groeit, dan groeit de totale groepsomzet ook. En daarmee de onderneming!  Het gaat dus niet om de vraag hoe ik mijn omzet kan laten groeien, door reclame of beïnvloeding...het gaat erom of ik mensen kan laten groeien, waardoor omzet een logisch gevolg is. Deze ontdekking maakt dat ik elke dag weer met veel plezier aan het ondernemen, lees coachen, ben.

Een onderneming bouw je op met mensen, en deze mensen hebben allemaal een hart, een verlangen, en een passie. Koppel die aan je eigen verlangen en passie en je krijgt een enorme krachtige drive! Je creëert nieuwe ondernemers die net zo blij als jij worden van elke stukje groei. Persoonlijke groei die leidt naar zakelijke groei. Stabiliteit in mensen persoonlijk en in de relatie tussen mens en werk. Als er geen emotionele relatie is tussen mensen en hun werk, dan worden mensen ziek en de onderneming kwetsbaar.. Vitaliteit, geloof in jezelf en focus, maar vooral een goede mindset zijn dan belangrijke instrumenten geworden in het ondernemerschap. 

 

Vader(s)dag

Vandaag is het vader(s)dag. Voor mij leeft dat niet zo heel erg. Mijn eigen vader is er al 24 jaar niet meer, en daarvoor was hij vaak ziek of niet zo mobiel. Eigenlijk kun je wel stellen dat ik mijn vader gemist heb in mijn leven, vooral vanaf mijn zevende jaar. Daarna kon hij niet goed meer lopen, was hij geen klimrek meer, en zeker geen knuffelbeer. Ik ontmoette de vaders van vriendinnen maar hoewel die veel gezonder waren, waren die ook geen vervanging voor wat ik mijn vader zocht. Er waren vriendinnen met vaders die op de bank hingen en rookten, en die vond ik "lui". Er waren vaders die altijd in zaken zaten en nauwelijks thuis waren, die vond ik "vaag". Er waren vaders die altijd een discussie begonnen en een boek lazen..die vond ik uiterst "saai". Bestond er zoiets als de ideale vader? Ik begon te twijfelen. Ik zocht een avontuurlijke vader die stimuleerde om te gaan sporten. Ik zocht een culinaire vader, die met mij in de keuken zou staan om te koken. Ik zocht een vader die van dieren hield en van wie ik ze allemaal mocht houden. Een vader die mij zou verrassen en mee zou nemen. Die met mij kamperen ging en fietsen. Zo'n vader wilde ik. En geloof me, ik zocht lang naar de ideale "vaderfiguur", en werd keer op keer teleurgesteld. Want ik ontdekte dat er zelfs surrogaat vaders waren, die dat knuffelen niet aankonden of er geen raad mee wisten.
Wat had ik wel? Mijn vader was een vader waar ons gezin op kon bouwen. Iemand die zich verantwoordelijk voelde en die verantwoordelijkheid ook nam! Die altijd zorgde dat er inkomen was en toen hij invalide werd zich ging omscholen, om toch weer aan de bak te komen. Een vader die heel erg handig was, van vele ambachten thuis. Hij kon alles repareren, en toen het fysiek niet meer lukte om alle klusjes in huis te klaren, ging hij "mentale" en "abstracte" problemen oplossen. Hij promoveerde van onderhoudsmonteur naar computer programmeur. Maar hij was ook een vader die gefrustreerd raakte toen hij zijn eigen dromen zag vervagen en zich "mislukt" voelde in wat hij als zijn toekomst had voor zich gezien.
De perfecte vader bestaat niet denk ik. Hoewel ik erg blij ben met de rol die mijn eigen man speelt als vader in ons eigen gezin. Onze kinderen zullen ook ongetwijfeld een vinger kunnen leggen op wat zij misten en op wat zij erg waardeerden. Maar dat zij meer "vader" hebben gehad dan ikzelf, dat maakt me blij!
Zonder in absolute waarheden te vallen over traditionele rolpatronen, hebben vaders doorgaans een iets andere invloed in de opvoeding dan moeders. Waar moeders "dragend, bevestigend en zorgend" zijn en vaak een lange adem en veel geduld hebben, zijn mannen meer "initiatief nemend, grenzen bepalend en doelgerichter". Wanneer je in je leven ontdekt dat je "dienstbare" kant meer ontwikkeld is dan je "zakelijke" kant is het soms handig eens te kijken naar de verhouding/relatie met je vader en/of moeder. Wie stimuleerde wat? Tegenwoordig zijn er meer en meer één ouder gezinnen waarin moeders beide kanten willen vertegenwoordigen. Structuur aanbrengen blijkt dan vaak heel lastig. Het (complete) gezin bepaalde altijd die structuur, en nu is deze structuur verdwenen.
Ik ben blij dat ik, na jaren in de zorg te hebben gewerkt, nu meer persoonlijke ontwikkeling kan doormaken op het zakelijke vlak. Mijn nieuwe carrière daagt me enorm uit om meer balans in mijn leven te brengen. Zo leerde ik doelgerichter mijn acties te plannen, duidelijker voorwaarden te stellen en mijn eigen grenzen beter te bewaken. Hoe mooi is dat als je dat na je 55e nog kunt doen, met een bedrijf die hier alle mogelijkheden voor geeft?
Ik denk dat mijn vader misschien wel stiekem trots op mij is daarboven als hij naar beneden kijkt. Vandaag op vaderdag bedank ik hem ik weer opnieuw, voor wat hij aan mij gegeven heeft.

Wie durft?

"Soms zit je zo gevangen in je leven en werk, dat je niet meer gelooft dat het anders kan.
Maar wat, als iemand je een oplossing biedt?"

Hoe zit dat eigenlijk met jou? Ben je tevreden met je leven? Heb je werk wat je leuk vind? Kun je je werk goed combineren met je gezin? Is er balans tussen werk- en vrije tijd? Woon je zoals je dat voor ogen had toen je er vroeger over droomde? Bied het leven jou voldoende uitdagingen, mogelijkheden om persoonlijk om zakelijk te groeien? Kun je het goud in jezelf ontdekken en ook het beste uit je leven halen? 


Er zijn veel mensen zoals jij. Wonend op een plek waar je moeilijk weg komt, of vastzittend in een baan waar je eigenlijk geen passie meer voelt. Onzeker over de toekomst, omdat een baan geen zekerheid meer biedt. Niet blij met de stress en de werkdruk die dagelijks voelbaar is. Geen ontspanning onder werktijd en geen flexibiliteit in je werktijden. Dreigend ontslag.
Er zijn veel mensen ontevreden, en toch... niet iedereen durft het aan om te veranderen! Hoe zou dat komen?

Dat heeft te maken met de comfortzone waarin we zitten. We weten wel wat we hebben, maar niet hoe het zal zijn als we het loslaten en iets anders gaan doen. Onze situatie, ook als die vol onzekerheid zit, laten we niet makkelijk los, omdat we niet weten wat er voor in de plaats komt. We kiezen voor veiligheid, maar we mogen ons afvragen of die veiligheid wel echt goed voor ons is. Immers: teveel veiligheid, gaat ten koste van onze vrijheid. En onvrijheid leidt maar al te vaak tot stress.

Maar wat als je nu naast je werk of vrije tijd, iets nieuws kunt opbouwen? Als we je een kans zouden bieden met een nieuw project te starten waarin je je eigen inkomen kunt creëren, waarin je je persoonlijk en zakelijk kunt ontwikkelen, en waarin je je weggestopte dromen weer mag voelen en je je mag laten leiden door je passie? En wanneer je dit kunt doen zonder investering, zonder risico en zonder leeftijdsdiscriminatie of ander onderscheid in ras, sekse of diploma? Zou jij daarvoor open staan? Zou jij dat aandurven?

Jouw droom wordt onze droom. Jouw doel bepaalt de richting. We werken samen, maar jij bepaalt zelfstandig je eigen koers. Wij coachen, begeleiden en helpen je bij je persoonlijke ontwikkeling, we leren je technieken en vaardigheden, we ondersteunen en faciliteren.
We vragen van jou een committent in tijd, minimaal 15 uur per week. We vragen een open houding, een positieve instelling en je bent coachable. Momenteel zijn we op zoek naar enkele ondernemende personen die minimaal een jaar met ons willen samenwerken.


Helen Norp,
Vitaliteit- en businesscoach. 
Reageren kan via info@vitalworks.nl of via what's app: 06-51527015

 Onze quote:

"Door dichtbij jezelf te blijven en te werken vanuit  je hart, trek je mensen en situaties aan, die je gelukkiger en blijer maken!"

Moestuinieren

Mijn man is een echte "buitenman". Het is daarom geen toeval wellicht dat ik hem "buiten" heb leren kennen, op het eiland "Vlieland". Vanaf het moment dat we samen waren, kwam ik regelmatig in zijn familie en daar viel al snel op, dat bij elk familiebezoek één onderwerp altijd besproken wordt: De moestuin!
Zijn ouders hadden een moestuin, zijn broer en zussen hadden er één en ook wij kregen "onze" moestuin. Voor mij was dat ook geen discussiepunt. Ik ben opgegroeid in een vrijstaand huis met tuin alleen waren mijn ouders iets meer van de bloemen. We hadden wel altijd aardbeien, rabarber en soms wat kruiden in de tuin, die dan door de soep gingen. De tuin was ook meer iets voor mijn moeder. Mijn vader zorgde voor de waslijnen, de schommel en de zandbak.
In ons eerste huis, een huurhuis in Beilen, hadden we te weinig grond om groentes te verbouwen. Maar in de straat van mijn schoonouders woonde een dame die teveel tuin had. En dus maakten we een deal. We konden in haar tuin onze groenten verbouwen. Zo simpel ging dat in die tijd nog. We kochten ons eerste huis in Sappemeer en daarbij zat een gigantische lap grond! Wel 80 meter diep en Popko bleef maar spitten en zaaien. We hadden een extra diepvries aangeschaft. Als ik iets geleerd had thuis, was het wel voorraden aanleggen. Mijn ouders kochten hun groente meestal bij de plaatselijke tuinder op een moment dat het voordelig was. Daarna werd het hele gezin ingeschakeld om alle groenten te schillen, snijden, wassen en / of blancheren. De diepvrieszakken werden in rekjes gezet die mijn vader er speciaal voor ontworpen had zodat de bevroren zakken rechthoekige blokken werden die geen ruimteverlies opleverden in onze diepvries. En ik hielp altijd mee. Dus elk jaar, als een goede oogst was, wist ik mij er goed mee te redden. En als we net op vakantie gingen, op een moment dat de tuin vol stond, dan kwamen mijn ouders in ons huis, en deden wat zij altijd hebben gedaan: invriezen!
Toen we opnieuw in een huurhuis kwamen wonen in Hardenberg, waar ik werkte in het ziekenhuis, besloot ik Popko te verrassen. Nog voor onze verhuizing had ik een volkstuintje gehuurd bij de gemeente. Deze lag achter het ziekenhuis, zodat ik op weg naar huis, er makkelijk langs kon fietsen. Soms, in mijn pauze zag ik hem, vanuit het raam weer schoffelen. En zo zie ik hem nog steeds dagelijks: met een schoffel in de hand.
Gisteren zwaaide hij onze dochter uit. Ook weer met een schoffel in de hand. Hij had een aardappelplant in een bloempot gezet voor haar. Zij hebben bijna geen tuin. Alleen een piepklein voortuintje... Maar die aardappelplant, die wilde ze graag mee! Om in augustus te kunnen gaan oogsten en stamppot te maken.
Zit er nog iets in de diepvries mam? Die sperziebonen van pap, die zijn wel erg lekker!
Komt de nieuwe generatie er nog wel aan toe om werkelijk eigen groenten te verbouwen? Weten jonge mensen in deze tijd überhaupt nog waar de groenten weg komen, in welke maand ze gezaaid en geoogst worden en hoe ze zonder bestrijdingsmiddelen groenten kunnen verbouwen? Het begint al met de planning in het vroege voorjaar. Wanneer kan ik spitten? Welke mest ga ik gebruiken? Welke indeling doe ik dit jaar zodat ik niet steeds hetzelfde plant op het zelfde stuk grond? Kies ik voor hoge stokbonen, of voor de lagere stambonen? Zaai ik zelf sla en kool of koop ik plantjes?
Het leven van mijn "buitenman" is er één van bewust omgaan met de seizoenen. Elke dag even het weerbericht bekijken en dan zijn actie plannen.
Als het een gewoonte is om elke dag buiten zijn, dan kan deze routine meditatief werken. Ongestoord, met twee voeten in de aarde, het geluid van de vogels, en dan doelgericht het ritme volgen van de moestuin cyclus. Het is werken en relaxen tegelijk.
Hoeveel zakenmensen kunnen hiervan leren? Planning, meditatie, doelgericht werken en focus. Ik heb er, na al die jaren nog wel eens moeite mee. Ik denk dat mijn tuintje er één is, met soms meer onkruid en daardoor minder oogst. De metafoor gaat dus ook hier op. Wil ik mijn succes plannen, dan zal ik moeten blijven schoffelen. Negativiteit (onkruid) weg en positiviteit laten staan. Het doel voor me zien. Een gezond leven. Nu en in de toekomst. Mindset en dagroutine.

Denken in oplossingen en handelen uit liefde.

Afgelopen week zaten we in ons gezin met een paar praktische dilemma's. Dilemma's waar we uiteindelijk uit zijn gekomen, maar die wel om creativiteit vroegen en vooral om liefde en vertrouwen.
Zo hoorde mijn man dat hij afgelopen zaterdag niet met mij meekon met mij naar een belangrijke trainingsdag. Deze was op de zaterdag voor Pinksteren en als je dienst hebt in de zorgsector tijdens Pinksteren dan is dat inclusief de zaterdag en niet vanaf de zondag. Ik wist dus al op tijd dat ik zelf zou moeten rijden naar Nieuwegein en mogelijk alleen, want degene die anders meereed en die ik had kunnen vragen het stuur van mij over te nemen, koos ervoor iets anders te gaan doen.
Een paar dagen voor de bewuste zaterdag kwam er een aanmelding binnen voor zaterdag in onze B&B. Aangezien ik ook hier verantwoordelijk ben voor de opvang van gasten en dat niet graag uit handen geef aan vreemden, zou ik om 16.00 uur thuis moeten zijn van mijn evenement. Ik zou dan om 14.00 uur al moeten terugkeren van een evenement dat om 12.00 uur begint en dat ik niet wil missen. Al jaren ga ik elke maand naar deze fantastische inspirerende dagen en ze zijn voor mij van onschatbare waarde! Ik had het niet willen laten schieten. Of ik had de gasten kunnen zeggen: jullie kunnen niet komen. Maar het zat vast op alleen de ontvangst.
Ik vroeg mijn zoon: "Wil jij aanwezig zijn thuis?" Maar hij had een excuus: Een goede vriend in Emmen vierde feest dat overdag al begon. Ik vroeg het mijn dochter: "Wil jij aanwezig zijn thuis?" Ook zij had een goed excuus. Ze wonen 40 minuten van ons vandaan en gingen die dag de as ophalen van hun lieve hond die vorige week is overleden. En daarna naar het huis waar deze hond is opgegroeid op zoek naar foto's.
Ik was vastbesloten voor beide activiteiten mijn eigen verantwoordelijkheden te dragen en besloot om dan maar eerder naar Nieuwegein af te reizen zodat ik vooraf koffie kon drinken met mijn coaches en collega's om zo tot 14.00 uur toch nog voldoende inspiratie mee te pakken.
Mijn dochter vertelde me echter vrijdag dat ze toch bereid was één en ander te combineren. Omdat ze in Zuidlaren waren konden ze in 20 minuten bij ons huis zijn om daar onze gasten te verwelkomen.
Vrijdagavond door de telefoon heb ik alles uitgelegd. Ik weet dat ze met haar 21 jaar heel goed in staat is om mijn rol als gastvrouw over te nemen. Ik kreeg de auto van mijn man mee, zodat ik met goede hoofdsteun (ik heb nog steeds nekklachten) goede airco en navigatie mijn reis kon maken.
Ik genoot van mijn dag, die ik met 1500 collega's doorbracht in het NBC congrescentrum en liet alles in vertrouwen los. Vlak voordat een belangrijke Engelse collega Marcus Leach zou spreken, ging mijn telefoon af in de zaal. Geen idee hoe laat het was. Het bleek 5 voor 4! Onze dochter vertelde me dat ze haar huissleutel thuis had laten liggen in Hoogkerk!...Ze kon daardoor niet de sleutel van de B&B pakken die binnen lag.. Vroeger zou ik direct in de stress zijn geschoten en boos zijn geworden. Nu ben ik de zaal uitgegaan, even rustig apart gaan zitten en heb met haar besproken hoe we dit kunnen oplossen. Het was makkelijk geweest haar iets te verwijten, maar het voelde op dat moment nog steeds als mijn eigen verantwoordelijkheid! Mijn man bellen via de instelling waar hij werkt was geen optie. Hij kan een groep bewoners met een verstandelijke beperking niet alleen laten, en erheen reizen kost ook veel tijd en zorgt daar voor veel onrust. Bovendien moet mijn dochter eigenlijk thuisblijven. Onze buren zijn op stap. Blijft dus alleen onze zoon over. Deze had ook een goed excuus maar wanneer mijn dochter hem belt denkt hij toch direct actief mee! Hij zit in Emmen en heeft gelukkig nog geen biertje op. Hij vraagt de vriend van mijn dochter naar Borger te rijden, dat is halverwege. Daar kan hij in een kwartier zijn, de sleutel overhandigen en zo kan onze schoonzoon rond half 5 terug zijn in Gieterveen.
Hij is nog niet vertrokken of mijn dochter ziet de gasten aankomen. "Wat nu?" Opnieuw app ik haar hoe blij ik ben dat ze er is. Wat nou als er niemand was?
Onze dochter gaat met de gasten in onze tuin zitten en leidt ze door de tuin. Ondertussen houdt ze contact met haar broer en vriend. En ik zit in Nieuwegein, helemaal trots op dat stel te wezen ipv gefrustreerd. Het committent van mijn kinderen, dat voelt toch geweldig! Ondertussen app ik naar mijn dochter dat ze de gasten beide een gratis ontbijt mag aanbieden ter compensatie. Na een half uur is het echtpaar enigzinds verkleumd door kou eindelijk binnen en spreekt dan dankbaar uit hoe fijn het gastenhuis is en hoe lekker warm en knus het voelt. Hoe bijzonder.
's Avonds tref ik mijn gasten niet. De volgende ochtend app ik ze:""Excuses voor het oponthoud gisteren. Hoe hebt u geslapen? Het ontbijt wordt u gratis ter compensatie aangeboden." "Mijn gasten reageren: "We hebben uitstekend geslapen, en stellen het gratis ontbijt erg op prijs."
Wat schetst mijn verbazing als ik bij het afscheid zondagmorgen toch voor het ontbijt betaald krijg? Ze zijn uiterst tevreden en hadden bij mooi weer zelfs wel een dag willen bijboeken. Zoveel zorg en gastvrijheid, zo'n fijne sfeer in het huisje waar echt aan alles is gedacht....En ik? Ik glunder van oor tot oor en vertel hoe trots ik ben op ONZE kinderen, (inclusief schoonzoon) die met z'n drieën in mogelijkheden hebben gedacht en niet in problemen! Ik had het volste vertrouwen in hen en mijn gasten beaamden dat onze dochter het uitstekend had opgelost en een prettig gesprek met ze had gevoerd.
Een sleutel vergeten omdat je 's morgens alleen met je hoofd bij een overleden hond zit, is menselijk. Een uur van een feestje weggaan bij je vriend om in de auto te stappen en je zusje te helpen is nobel. Als schoonzoon heen en weer rijden naar Borger voor je vriendin om die sleutel op te halen, is familiair! Heerlijk die familiewaarden: we staan voor elkaar klaar. Eerst waren er excuses...uiteindelijk is iedereen bereid geweest om mij/ons te helpen.
Het fijnst vind ik nog dat ik me niet heb laten stressen. Niemand iets heb lopen verwijten ook mezelf niet! Dat ik vanuit liefde de situatie kon benaderen, en kijk eens wat je dan terug ontvangt!!!

Prettige tweede Pinksterdag!!
Foto van 2 kanjers! juli 2015