Zo hoorde mijn man dat hij afgelopen zaterdag niet met mij meekon met mij naar een belangrijke trainingsdag. Deze was op de zaterdag voor Pinksteren en als je dienst hebt in de zorgsector tijdens Pinksteren dan is dat inclusief de zaterdag en niet vanaf de zondag. Ik wist dus al op tijd dat ik zelf zou moeten rijden naar Nieuwegein en mogelijk alleen, want degene die anders meereed en die ik had kunnen vragen het stuur van mij over te nemen, koos ervoor iets anders te gaan doen.
Een paar dagen voor de bewuste zaterdag kwam er een aanmelding binnen voor zaterdag in onze B&B. Aangezien ik ook hier verantwoordelijk ben voor de opvang van gasten en dat niet graag uit handen geef aan vreemden, zou ik om 16.00 uur thuis moeten zijn van mijn evenement. Ik zou dan om 14.00 uur al moeten terugkeren van een evenement dat om 12.00 uur begint en dat ik niet wil missen. Al jaren ga ik elke maand naar deze fantastische inspirerende dagen en ze zijn voor mij van onschatbare waarde! Ik had het niet willen laten schieten. Of ik had de gasten kunnen zeggen: jullie kunnen niet komen. Maar het zat vast op alleen de ontvangst.
Ik vroeg mijn zoon: "Wil jij aanwezig zijn thuis?" Maar hij had een excuus: Een goede vriend in Emmen vierde feest dat overdag al begon. Ik vroeg het mijn dochter: "Wil jij aanwezig zijn thuis?" Ook zij had een goed excuus. Ze wonen 40 minuten van ons vandaan en gingen die dag de as ophalen van hun lieve hond die vorige week is overleden. En daarna naar het huis waar deze hond is opgegroeid op zoek naar foto's.
Ik was vastbesloten voor beide activiteiten mijn eigen verantwoordelijkheden te dragen en besloot om dan maar eerder naar Nieuwegein af te reizen zodat ik vooraf koffie kon drinken met mijn coaches en collega's om zo tot 14.00 uur toch nog voldoende inspiratie mee te pakken.
Mijn dochter vertelde me echter vrijdag dat ze toch bereid was één en ander te combineren. Omdat ze in Zuidlaren waren konden ze in 20 minuten bij ons huis zijn om daar onze gasten te verwelkomen.
Vrijdagavond door de telefoon heb ik alles uitgelegd. Ik weet dat ze met haar 21 jaar heel goed in staat is om mijn rol als gastvrouw over te nemen. Ik kreeg de auto van mijn man mee, zodat ik met goede hoofdsteun (ik heb nog steeds nekklachten) goede airco en navigatie mijn reis kon maken.
Ik genoot van mijn dag, die ik met 1500 collega's doorbracht in het NBC congrescentrum en liet alles in vertrouwen los. Vlak voordat een belangrijke Engelse collega Marcus Leach zou spreken, ging mijn telefoon af in de zaal. Geen idee hoe laat het was. Het bleek 5 voor 4! Onze dochter vertelde me dat ze haar huissleutel thuis had laten liggen in Hoogkerk!...Ze kon daardoor niet de sleutel van de B&B pakken die binnen lag.. Vroeger zou ik direct in de stress zijn geschoten en boos zijn geworden. Nu ben ik de zaal uitgegaan, even rustig apart gaan zitten en heb met haar besproken hoe we dit kunnen oplossen. Het was makkelijk geweest haar iets te verwijten, maar het voelde op dat moment nog steeds als mijn eigen verantwoordelijkheid! Mijn man bellen via de instelling waar hij werkt was geen optie. Hij kan een groep bewoners met een verstandelijke beperking niet alleen laten, en erheen reizen kost ook veel tijd en zorgt daar voor veel onrust. Bovendien moet mijn dochter eigenlijk thuisblijven. Onze buren zijn op stap. Blijft dus alleen onze zoon over. Deze had ook een goed excuus maar wanneer mijn dochter hem belt denkt hij toch direct actief mee! Hij zit in Emmen en heeft gelukkig nog geen biertje op. Hij vraagt de vriend van mijn dochter naar Borger te rijden, dat is halverwege. Daar kan hij in een kwartier zijn, de sleutel overhandigen en zo kan onze schoonzoon rond half 5 terug zijn in Gieterveen.
Hij is nog niet vertrokken of mijn dochter ziet de gasten aankomen. "Wat nu?" Opnieuw app ik haar hoe blij ik ben dat ze er is. Wat nou als er niemand was?
Onze dochter gaat met de gasten in onze tuin zitten en leidt ze door de tuin. Ondertussen houdt ze contact met haar broer en vriend. En ik zit in Nieuwegein, helemaal trots op dat stel te wezen ipv gefrustreerd. Het committent van mijn kinderen, dat voelt toch geweldig! Ondertussen app ik naar mijn dochter dat ze de gasten beide een gratis ontbijt mag aanbieden ter compensatie. Na een half uur is het echtpaar enigzinds verkleumd door kou eindelijk binnen en spreekt dan dankbaar uit hoe fijn het gastenhuis is en hoe lekker warm en knus het voelt. Hoe bijzonder.
's Avonds tref ik mijn gasten niet. De volgende ochtend app ik ze:""Excuses voor het oponthoud gisteren. Hoe hebt u geslapen? Het ontbijt wordt u gratis ter compensatie aangeboden." "Mijn gasten reageren: "We hebben uitstekend geslapen, en stellen het gratis ontbijt erg op prijs."
Wat schetst mijn verbazing als ik bij het afscheid zondagmorgen toch voor het ontbijt betaald krijg? Ze zijn uiterst tevreden en hadden bij mooi weer zelfs wel een dag willen bijboeken. Zoveel zorg en gastvrijheid, zo'n fijne sfeer in het huisje waar echt aan alles is gedacht....En ik? Ik glunder van oor tot oor en vertel hoe trots ik ben op ONZE kinderen, (inclusief schoonzoon) die met z'n drieën in mogelijkheden hebben gedacht en niet in problemen! Ik had het volste vertrouwen in hen en mijn gasten beaamden dat onze dochter het uitstekend had opgelost en een prettig gesprek met ze had gevoerd.
Een sleutel vergeten omdat je 's morgens alleen met je hoofd bij een overleden hond zit, is menselijk. Een uur van een feestje weggaan bij je vriend om in de auto te stappen en je zusje te helpen is nobel. Als schoonzoon heen en weer rijden naar Borger voor je vriendin om die sleutel op te halen, is familiair! Heerlijk die familiewaarden: we staan voor elkaar klaar. Eerst waren er excuses...uiteindelijk is iedereen bereid geweest om mij/ons te helpen.
Het fijnst vind ik nog dat ik me niet heb laten stressen. Niemand iets heb lopen verwijten ook mezelf niet! Dat ik vanuit liefde de situatie kon benaderen, en kijk eens wat je dan terug ontvangt!!!
Prettige tweede Pinksterdag!!
Foto van 2 kanjers! juli 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten