Zijn ouders hadden een moestuin, zijn broer en zussen hadden er één en ook wij kregen "onze" moestuin. Voor mij was dat ook geen discussiepunt. Ik ben opgegroeid in een vrijstaand huis met tuin alleen waren mijn ouders iets meer van de bloemen. We hadden wel altijd aardbeien, rabarber en soms wat kruiden in de tuin, die dan door de soep gingen. De tuin was ook meer iets voor mijn moeder. Mijn vader zorgde voor de waslijnen, de schommel en de zandbak.
In ons eerste huis, een huurhuis in Beilen, hadden we te weinig grond om groentes te verbouwen. Maar in de straat van mijn schoonouders woonde een dame die teveel tuin had. En dus maakten we een deal. We konden in haar tuin onze groenten verbouwen. Zo simpel ging dat in die tijd nog. We kochten ons eerste huis in Sappemeer en daarbij zat een gigantische lap grond! Wel 80 meter diep en Popko bleef maar spitten en zaaien. We hadden een extra diepvries aangeschaft. Als ik iets geleerd had thuis, was het wel voorraden aanleggen. Mijn ouders kochten hun groente meestal bij de plaatselijke tuinder op een moment dat het voordelig was. Daarna werd het hele gezin ingeschakeld om alle groenten te schillen, snijden, wassen en / of blancheren. De diepvrieszakken werden in rekjes gezet die mijn vader er speciaal voor ontworpen had zodat de bevroren zakken rechthoekige blokken werden die geen ruimteverlies opleverden in onze diepvries. En ik hielp altijd mee. Dus elk jaar, als een goede oogst was, wist ik mij er goed mee te redden. En als we net op vakantie gingen, op een moment dat de tuin vol stond, dan kwamen mijn ouders in ons huis, en deden wat zij altijd hebben gedaan: invriezen!
Toen we opnieuw in een huurhuis kwamen wonen in Hardenberg, waar ik werkte in het ziekenhuis, besloot ik Popko te verrassen. Nog voor onze verhuizing had ik een volkstuintje gehuurd bij de gemeente. Deze lag achter het ziekenhuis, zodat ik op weg naar huis, er makkelijk langs kon fietsen. Soms, in mijn pauze zag ik hem, vanuit het raam weer schoffelen. En zo zie ik hem nog steeds dagelijks: met een schoffel in de hand.
Gisteren zwaaide hij onze dochter uit. Ook weer met een schoffel in de hand. Hij had een aardappelplant in een bloempot gezet voor haar. Zij hebben bijna geen tuin. Alleen een piepklein voortuintje... Maar die aardappelplant, die wilde ze graag mee! Om in augustus te kunnen gaan oogsten en stamppot te maken.
Zit er nog iets in de diepvries mam? Die sperziebonen van pap, die zijn wel erg lekker!
Komt de nieuwe generatie er nog wel aan toe om werkelijk eigen groenten te verbouwen? Weten jonge mensen in deze tijd überhaupt nog waar de groenten weg komen, in welke maand ze gezaaid en geoogst worden en hoe ze zonder bestrijdingsmiddelen groenten kunnen verbouwen? Het begint al met de planning in het vroege voorjaar. Wanneer kan ik spitten? Welke mest ga ik gebruiken? Welke indeling doe ik dit jaar zodat ik niet steeds hetzelfde plant op het zelfde stuk grond? Kies ik voor hoge stokbonen, of voor de lagere stambonen? Zaai ik zelf sla en kool of koop ik plantjes?
Het leven van mijn "buitenman" is er één van bewust omgaan met de seizoenen. Elke dag even het weerbericht bekijken en dan zijn actie plannen.
Als het een gewoonte is om elke dag buiten zijn, dan kan deze routine meditatief werken. Ongestoord, met twee voeten in de aarde, het geluid van de vogels, en dan doelgericht het ritme volgen van de moestuin cyclus. Het is werken en relaxen tegelijk.
Hoeveel zakenmensen kunnen hiervan leren? Planning, meditatie, doelgericht werken en focus. Ik heb er, na al die jaren nog wel eens moeite mee. Ik denk dat mijn tuintje er één is, met soms meer onkruid en daardoor minder oogst. De metafoor gaat dus ook hier op. Wil ik mijn succes plannen, dan zal ik moeten blijven schoffelen. Negativiteit (onkruid) weg en positiviteit laten staan. Het doel voor me zien. Een gezond leven. Nu en in de toekomst. Mindset en dagroutine.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten