Praten over anderen...we doen het allemaal wel eens, en daar is niets mis mee. De hele dag wordt er over mensen gesproken, ook als ze zelf niet bij zijn, en ook zonder dat ze het zelf weten.
Maar er is natuurlijk een verschil met "kwaad spreken" over een ander en "het gedrag van een ander" bespreken. Dat is iets waar ik toch meestal wel op let.
Soms heb ik gewoon behoefte aan ruggespraak. Bijvoorbeeld wanneer mijn onderbuik gevoel zegt dat er iets niet klopt, of iets niet zuiver is.
Ik heb geleerd in die gevallen navraag te doen, en ja dan ga je toch in gesprek met iemand anders, die erbij betrokken is. Wat is er gebeurd? Hoe heeft het kunnen gebeuren? Hoe ziet iemand anders de situatie? Soms leg ik een mening ergens neer, bijvoorbeeld bij mijn eigen coach en kijk ik of die het daarmee eens is, of dat die me terugfluit en zegt: "Dat is een aanname".
Zo blijf ik scherp. Soms kan ik daarna mijn "mening" nuanceren. Soms wordt mijn intuïtie bevestigd.
Ik ben blij als dat kan, en als dit als niet als "kwaadsprekerij" wordt gezien. "Achter iemands rug om praten", heeft daarom ook een andere betekenis als "praten over iemand". Praten over een ander kan juist voorkomen dat iets van kwaad tot erger wordt. Want wanneer je iemand's gedrag niet begrijpt, zegt dat ook vaak iets over jezelf.
Veiligheid is het sleutelwoord. Mensen die mij niet zelf durven zeggen wat ze voelen, die zich bedreigd voelen of blokkeren, die kan ik niet helpen. In de vele jaren dat ik anderen help, komt dat af en toe voor. Lastig is dat voor mij omdat ik juist de intentie heb, anderen te laten groeien.
Als iemand open is in de communicatie, ook al krijg ik misschien niet alleen leuke dingen te horen, dan kan ik er toch beter tegen, dan wanneer mensen mij gaan ontlopen, wegblijven, 180 graden de andere kant opdraaien. Dan kan ik niet coachen.
Mijn quote is daarom: "Een gesloten boek kan een open boek niet "lezen", (en een open boek weet niet wat een gesloten boek te zeggen heeft.)
