Driekeer mezelf ontslagen..

Het is alweer een aantal maanden geleden dat Peter de Kuster mij vroeg of ik een bijdrage wilde leveren aan zijn boek, of liever gezegd zijn "reisgids". Het boek gaat over het "creatieve"menstype en toen ik een stukje erin las, herkende ik mezelf er helemaal in. Bovendien werd ik enorm getriggerd om opnieuw te gaan schrijven. Schrijven is altijd al een passie geweest, maar op de één of andere manier was de inspiratie wat opgedroogd en was ik vergeten hoe goed het me doet als ik kan schrijven!!! Na contact met Peter ben ik in de flow gekomen en ik heb mijn "reis" beschreven. Mijn reis door het leven waar het om werk en passie gaat. Wat me in dat verhaal vooral opvalt is, dat ik meerdere keren vrijwillig een vaste baan heb opgezegd of afgezegd. Dat moet je in deze tijd eens proberen... Dat ik er nooit spijt van heb gehad, zegt iets over de kern van mijn beslising: die kwam echt voort uit een diepe overtuiging dat die baan op dat moment niet in mijn leven paste.
De eerste keer dat ik een vaste baan kreeg, was in 1980. Het was ook mijn eerste sollicitatie en ik werd gelijk aangenomen op de arbeidstherapie van een psychiatrisch ziekenhuis. Een paar jaar later was de uitdaging weg en ging ik creatieve therapie studeren. Omdat ik in mijn werk geen ruimte kreeg om een HBO stage te doen, heb ik toen mijn baan in 1985 opgezegd om weer student te worden. De tweede keer dat ik vrijwillig ontslag nam, was toen ik als creatief therapeute drama op een PAAZ werkte. Ook hier was het mijn eerste sollicitatie, werd ik, in 1990 direct aangenomen. Dit keer was het niet het gebrek aan uitdaging maar het gebrek aan erkenning en waardering waardoor het niet meer stroomde. En er waren kinderen in ons leven gekomen. Ik nam na 7 jaar ontslag in begon mijn eigen praktijk. Daarna heb ik niet meer in loondienst gewerkt. Toch zit ik opnieuw in de verandering. Toen ik mijn eigen praktijk startte dacht ik werkelijk dat niemand mij meer kon tegenhouden. Toen ik toch tegenwerking ervaarde, door nieuwe regels en wetten in zorgverzekeraarsland, werd ik min of meer gedwongen te gaan werken op een andere plaats en onder andere condities. In het begin genoot ik, later voelde ik steeds meer en meer dat ik voluit vanuit mijn passie aan het werk was. En, hoewel je nu niet kunt spreken van ontslag,aangezien ik als ZZP-er met een VAR aan het werk ben, voelt het wel alsof ik opnieuw ontslag neem. Of ben ik het, die de zorgverzekeraar ontslaat? Als ik er goed over nadenk, maar ook niet al te lang, dan voel me eigenlijk wel machtig. Ik stap uit de wereld van diagnoses en behandelprocollen. Van verplichte modulen en evident based methodieken. Ik heb straks meer vrijheid als ik vanuit de aanvullende verzekering samen met mijn cliënten kan zoeken naar de weg die past bij hun reis. Niet een reis die door een reisbureau tevoren is vastgesteld, en waar vaststaat welke excursies er gedaan worden en welke musea moeten worden bezocht. Maar een reis over paden en wegen die niet altjd op een kaart zijn aangegeven, die we onverwacht tegenkomen, en volgen tot we opnieuw voor een keuze staan. Als ik denk aan een "held", dan denk ik altijd aan mensen die moedig zijn. Bij het schrijven van mijn hoofdstuk in de "Reis van de heldin" kon ik die moed niet echt herkennen in mezelf. Tot dit moment: Ik denk dat ik zeker moed nodig had en heb gevonden om tot driekeer toe het roer helemaal om te gooien zonder tevoren te weten, hoe mijn reis verder gaat.

Dat is nou AVONTUUR!!
Volgende week komt de hardcover versie van de reisgids van december uit en kan iedereen het hele verhaal lezen. Ik wens jullie veel leesplezier!