Mijn eerste herinnering aan de tandarts herinner ik mij nog heel goed. Het was in een BUS. Dat is nu niet meer voor te stellen misschien, maar die bus stond voor de school. Onze ouders werden naar de school geroepen om ons naar de tandarts te begeleiden, maar er waren ook kinderen die geheel op eigen houtje, dus zonder begeleiding, naar de bus gingen. De tandarts assistente klopte op de deur van het leslokaal en noemde een aantal namen. Die kinderen stonden dan op en liepen met haar mee. Wanneer deze kinderen terug kwamen in de klas, kon iedereen vrij vlot zien wie er blij was omdat er niets aan de hand was, wie er gehuild had, omdat het te eng was en wie er een gaatje had gehad.
Toen de schooltandarts werd afgeschaft, net zoals de schoolmelk, en later het schoolzwemmen, toen gingen mij ouders met mij naar de tandarts in het dorp. Beugels bestonden er in die tijd nog niet, tenzij in extreme gevallen, wanneer de boel echt schots en scheef stond.
Omdat mijn tanden vrij recht stonden, op een overbeet door het duimen na dan, heb ik nooit een beugel gehad. Maar gaatjes....die had ik vaak. Toen ik in 1979 een ongeval kreeg en met de fiets onder een auto belandde, toen bleek dat ik een tand beschadigd had. Dat was mijn eerste keuze voor een kroon. Een zwarte tand in de mond, daar wil je niet mee lopen.
De volgende cyclus van tandartsbezoeken was in de tijd dat mijn verstandskiezen doorkwamen. Ik heb er veel last van gehad, en alle kiezen moesten ook door de kaakchirurg verwijderd worden. Daarna liet ik mijn gebit zo grondig renoveren en van nieuwe vullingen voorzien dat ik een paar jaar zonder onder onderhoud verder kon.
Ik had een mond vol vullingen, maar kon me wel redelijk gelukkig prijzen dat ik mijn eigen gebit nog had. Ik had bij mijn ouders gezien hoe een kunstgebit eruitzag, en zei tegen mezelf: dat never nooit!!!
Met het gebit dat ik had, kon ik wel goed ouder worden werd gezegd, maar dat kun je nooit helemaal voorspellen.
In 2008 werd bij mij borstkanker ontdekt en nog datzelfde jaar werden er behandelmethoden ingezet die een zware wissel trokken op mijn gebit. Er vielen de jaren erna zomaar gaten in mijn tanden en kiezen, en hoewel het dan niet bewezen kon worden waren mijn tandarts en ik het erover eens dat dit wel eens door de chemo's kon komen. Er volgden opnieuw behandelingen, maar nu aan het wortelkanaal van kiezen en tanden. Mijn voortanden werden grauwer en grijzer en mijn mijn oude kroon verbleekte. Ook het tandvlees trok terug. Gelukkig was ik inmiddels een fantastische tandpasta op het spoor gekomen, die zonder fluor mijn hele mond verzorgde zoals ik dat nog niet eerder had meegemaakt. Geen tandplak, geen ontstekingen, gezonder tandvlees en de mondhygiëniste was super tevreden. Maar ik nog niet... Ik vond mijn voortanden lelijk, en beeldde mij in dat iedereen eerst mijn tanden zag en daarna mij pas. Onzin natuurlijk, maar zoiets kan wel degelijk invloed hebben.
Het was echt niet zo dat ik niet meer op de foto wilde, maar bij officiële foto's vroeg ik wel vaak of mijn tanden misschien verbeterd konden worden.. Ik realiseerde me dat ik daar zelf steeds meer op ging letten. Dus een nieuw gesprek met de tandarts volgde.
Nu ik al weer 8 jaar lang geheel gezond door het leven ga, en mijn gebit geen terugval meer heeft, is de tijd eindelijk rijp voor deze cosmetische actie. Afgelopen week ben ik, na twee weken rond te hebben gelopen met een stifttand, de trotse bezitter geworden van twee nieuwe voortanden!. Als ik nu in de spiegel kijk en naar mezelf lach, ontvang ik een hele mooie lieve glimlach terug. En die lach, daar word ik heeeeel gelukkig van!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten